مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر خودکارآمدی و نشخوار ذهنی زنان متأهل دانشجوی دانشگاه آزاد

دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 21 اسفند 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30486/jsrp.2023.1955910.3416

نویسندگان

منصوره نصیرهرند¹؛ بهنام مکوندی^{* 2}؛ رضا پاشا³؛ ساسان باوی⁴

¹آزاد

²دانشیار گروه روان‌شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

³دانشیار گروه روان شناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی اهواز، ایران

⁴گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران

چکیده

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت بر خودکارآمدی و نشخوار ذهنی زنان متأهل دانشجوی دانشگاه آزاد اهواز بود. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری یک ماهه بود. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه زنان متأهل دانشجوی دانشگاه آزاد اهواز در سال 1398 بودند که از بین آنها 60 دانشجو که سابقه تأهل آنها بین 1 تا 5 سال بود به عنوان گروه نمونه انتخاب شده، و در ادامه بصورت تصادفی 20 نفر از آنها در گروه آزمایش طرحواره و 20 نفر در گروه آزمایش شفقت و 20 نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. هر سه گروه به پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی (Scherer, 1981) و نشخوار ذهنی (Yousefi, 2005) پاسخ دادند. گروه آزمایشی طرحواره در 8 جلسه 90 دقیقه ای طرحواره درمانی و گروه آزمایش شفقت نیز در 8 جلسه 90 دقیقه ای درمان متمرکز بر شفقت بر اساس مفاهیم گیلبرت را دریافت کردند. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام شد. نتایج این پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی بر خودکارآمدی زنان اثر معنی داری ندارد اما بر نشخوار ذهنی زنان، اثرگذار است (05/0p). همچنین، نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت بر نشخوار ذهنی و خودکارآمدی زنان تأثیر معنی داری ندارد (05/0p). نتایج حاکی از آن بود که بین طرحواره درمانی و درمان متمرکز بر شفقت از لحاظ اثربخشی بر خودکارآمدی و نشخوار ذهنی و خودکارآمدی تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0p).

کلیدواژه‌ها

خودکارآمدی؛ درمان متمرکز بر شفقت؛ طرحواره درمانی؛ نشخوار ذهنی؛ زنان متأهل دانشجو

مراجع