اراضی استیجاری و تحول در طراحی شهرک های مسکونی و تأمین مسکن برای شهروندان

هنرسو

مقاله 3، دوره 1، شماره 1، شهریور 1388، صفحه 22-29

نویسنده

سهراب مشهودی

hgg

چکیده

مسکن گروه¬های کم درآمد از معضلات دایمی شهری ایران بوده است. حاشیه¬نشینی، بد مسکنی، گودنشینی و سکونت چند خانواری، از اثرات این معضل بوده¬اند. دولت¬های مختلف قبل و بعداز انقلاب، با انواع برنامه-ها، در حل این موضوع کوشش کرده‌اند، که از مهمترین اقدامات قبل از انقلاب، می¬توان از انتقال گودنشینان بهجت¬آباد به کوی 13 آبان (9 آبان آن زمان) نام برد. که ظاهراً موفق¬ترین برنامه بوده است و دولت نه تنها یارانه¬ای برای این ارتقاء سکونت پرداخت نکرد، بلکه حتی به سودآوری نیز دست یافت. این برنامه نیز، به گونه دیگری با شکست، مواجه شد. به‌گونه‌ای که در کمتر از 6 سال بیش از نود درصد این واحدها به گروه¬های بالاتر از نظر درآمد منتقل شد و ساکنان دوباره بد مسکنی را ترجیح دادند و اضافه درآمد حاصله را صرف مشکلات اساسی¬تر خود کردند.1 بعد از انقلاب نیز چندین بار، برای حل این قضیه اقدام شد، که تمامی آنها یا شکست خوردند و یا به همه اهداف خود نرسیدند، که مهمترین آنها عرضه زمین در اراضی آماده¬سازی بود، و سپس برنامه مسکن استیجاری با تبدیل به شکل اجاره به شرط تملیک به همین سرنوشت دچار شد.