اثر بستر کشت خاکی و آب‌کشت بر رشد و عملکرد غده‌چه سیب‌زمینی

بوم شناسی گیاهان زراعی

مقاله 3، دوره 10، شماره 3 - شماره پیاپی 37، آذر 1393، صفحه 25-35   

نویسندگان

منیره حاجی‌آقائی کامرانی^{* 1}؛ کاظم هاشمی‌مجد²؛ نصرت‌اله نجفی³؛ هادی حسین نیا⁴

¹دانشجوی سابق کارشناسی ارشد علوم خاک دانشگاه محقق اردبیلی اردبیل، ایران

²استادیار گروه علوم خاک دانشگاه محقق اردبیلی اردبیل، ایران

³دانشیار گروه علوم خاک دانشگاه تبریز تبریز، ایران

⁴دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائم‌شهر باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان قائم‌شهر، ایران

چکیده

این تحقیق در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با هشت تیمار شامل پرلیت، پرلیت + ورمی­کولایت (1:1 حجمی)، پرلیت + پیت­ماس (1:1 حجمی)، پرلیت + خاک (1:1 حجمی)، پرلیت + خاک + کمپوست کود گاوی (به ترتیب 40، 30، 30%)، پرلیت + خاک + ورمی کمپوست (40، 30، 30%)، خاک، پرلیت + پیت­ماس شاهد در چهار تکرار انجام شد. در طول دوره رشد، سطح برگ، ارتفاع بوته، قطر ساقه در محل طوقه و پس از برداشت بخش هوایی و تعداد غده­ها، طول، وزن‌تر و خشک غده اندازه­گیری شد. تجزیه واریانس نشان داد که اثر نوع بستر کشت بر شاخص­های سطح برگ، ارتفاع بوته و قطر ساقه در محل طوقه معنی­دار بود. رشد و تولید غده‌چه در بستر خاک و بسترهای که حاوی خاک بودند، پایین بود، بنابراین هیچکدام از بسترها نتوانست به اندازه کافی اثرات منفی خاک منطقه را خنثی کند. بسترهای خاکی دارای بیشترین وزن مخصوص ظاهری، وزن مخصوص حقیقی،هدایت الکتریکی و اسیدیته و کمترین تخلخل بودند. بیشترین تعداد غده دره بستر پرلیت + پیت­ماس تولید شد. بیشترین تعداد غده­ در بستر پرلیت + پیت­ماس و بیشترین ارتفاع بوته در بستر پرلیت + خاک + کمپوست کود گاوی بود. بستر پرلیت + پیت­ماس(با نسبت 1:1 حجمی) به ‌عنوان بهترین بستر کشت برای تولید غده‌چه سیب­زمینی توصیه می­شود.

کلیدواژه‌ها

پرلیت؛ پیت ماس؛ ورمی کمپوست؛ کود حیوانی؛ مینی تیوبر؛ هیدورپونیک

مراجع