زبان وعد و وعید در قرآن، چالشها و مختصاتِ آن

لسان صدق

مقاله 6، دوره 1، شماره 1، شهریور 1391، صفحه 92-114   

نویسنده

موسی ملایری

دانشیار گروه فلسفه دانشگاه آزاد اس=می واحد تھران مرکزی

چکیده

قرآن کریم مکرر از زبان وعد و وعید بهره می¬برد. گروه¬هایی را تهدید به عذاب بی¬پایان کرده و گروه¬هایی را به بهشت جاودان وعده داده است. متکلمیـن وعیدهای قرآن را مورد تأمل جدی قرارداده و در باب مفهوم و مقصود آن¬ها آراء متفاوتی مطرح کرده‌اند. وعیدیه همه¬ آنها را لازم¬الاجرا دانسته-اند. متکلمان امامیه و اشاعره، خلف وعید را جایزـ بلکه واجب ـ شمرده¬اند. مهم¬ترین چالش در مقابل این گروه آن بوده است که تجویز خلف وعید مستلزم کـذب سخن خداوند است. این اشکال را به صورت¬های مختلف پاسخ داده¬اند. دراین مقاله پاسخ¬های مختلف این مشکل نخست مطرح شده و سپس مورد بررسی و نقد قرارگرفته شده است. حاصل بررسی آن بوده که هیچ¬یک از پاسخ¬های مطرح شده رضایت¬بخش نیست. آنگاه به طرح این مسأله پرداخته¬ شده که برخلاف تصور متکلمان زبان وعد و وعید در قرآن زبانی است ویژه با قواعد و مختصات ویژه، و ازآنجا که زبانی توصیفی نیست به قواعد زبان توصیفی تن در نمی¬دهد. درفرازی دیگر سعی شده مختصات زبان وعد و وعید در سه بخش بررسی شود: 1ـ زبان وعد و عید زبان خوف و رجاء است؛ لذا هر گونه تفسیری از آن که با آموزه خوف و رجاء سازگار نباشد، مقبول نیست. 2ـ به همین دلیل این زبان، عام است و از تخصیص ابـا دارد؛ لذا تفسیرهایی که برای حل مشکل کذب سخن الهی، وعیدها و حتی وعده‌ها را مشروط می‌شمارند، کارکرد این زبان را نفی می‌کنند. 3ـ و نیز، به همین دلیل این زبان ازحیث واقع نمایی، برابهام استوار بوده و از وضوح و روشنی ابـا دارد. بنابراین، اصرار بر واقع نمایی یا نمادین بودنش با کار کرد آن ناسازگار است.

کلیدواژه‌ها

وعد؛ وعید؛ خلف وعید؛ خلف وعده؛ زبان‌شناسـی قـرآن؛ زبان توصیف؛ زبان تهدید؛ زبان تشـویق