مواد جایگزین شونده‌ی استخوانی

هیستو بیولوژی دامپزشکی

مقاله 5، دوره 1، شماره 1، مهر 1392، صفحه 33-46   

نویسندگان

احمد عریان؛ سمیه منزه‌هرسینی^*

گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دام‌پزشکی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

چکیده

      سابقه و هدف، این مقاله به مرور پژوهش‌های مختلف در زمینه‌ی استفاده از ایمپلنت‌ها در نقایص استخوانی می‌پردازد. در این رابطه از روش‌های مختلفی استفاده شده است که می‌توان آنها را در 4 دسته قرار داد، پیوند اوتوگرافت، پیوند آلوگرافت، پیوند زنوگرافت و مهندسی بافت. در این خصوص اغلب از موادی استفاده می‌شود که خصوصیت القاء استخوانی داشته باشند که به آنها مواد استئواینداکتیو (osteoinductive) می‌گویند. همچنین از مواد استئوکنداکتیو (osteoconductive) استفاده می‌شود که به عنوان داربستی رشد آتی استخوان را هدایت می‌کند؛ از جمله تا کنون از موادی مانند کلاژن، آلژینات، کلسیم فسفات، کلسیم سولفات، مرجان، صدف، پلاکت، مغز استخوان آسپیره شده، هورمون‌های رشد، ماتریکس استخوانی دمینرالیزه شده، پروتئین مورفوژنیک استخوان و ... استفاده شده است.
مواد و روش‌ها: این پژوهش به صورت کتابخانه‌ای و با مطالعه‌ی منابع مختلف انجام گرفته است.
نتیجه‌گیری: برای به دست آوردن بهترین نتیجه در پیوند زدن مواد جایگزین شونده استخوانی بهتر است یک ماده-ی استئوکنداکتیو و یک ماده‌ی استئواینداکتیو به صورت هم‌زمان استفاده شود.
 

کلیدواژه‌ها

نقیصه استخوان؛ ایمپلنت؛ گرافت