بررسی اثر دارچین (Cinnamomum zeylanicm) بر شاخص‌های رشد، ضریب تبدیل غذایی و نرخ بازماندگی در ماهی گرین ترور(Andinocara rivulatus)

پژوهش های علوم و فنون دریایی

مقاله 5، دوره 8، شماره 3، آذر 1392، صفحه 68-79   

نوع مقاله: تحقیقی

نویسندگان

نرگس مورکی¹؛ یونس روزی^{* 1}؛ سید جلیل ذریه زهرا²؛ شهاب الدین صافی³؛ مسعود حقیقی⁴

¹گروه شیلات، دانشکده علوم و فنون دریایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال

²موسسه تحقیقات علوم شیلاتی ایران

³گروه پاتوبیولوژی، دانشکده علوم تخصصی دامپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران

⁴مرکز تحقیقات ماهیان سردابی کشور، تنکابن

چکیده

هدف از این تحقیق، بررسی اثرات پودر ­دارچین به عنوان مکمل رشد با توجه به خاصیت آنتی­اکسیدانی آن در جیره غذایی ماهی­ گرین­ترور(Andinocara rivulatus) بر شاخص رشد، ضریب تبدیل غذایی و نرخ بازماندگی بود. بدین منظور تعداد 180 قطعه ماهی­گرین­ترور(با میانگین وزن 5/0± 1گرم) به چهار تیمار در سه تکرار(هر تکرار شامل 12 بچه ماهی) تقسیم شد. تیمارهای آزمایشی بر اساس چهار جیره غذایی، به ترتیب حاوی 1/0، 2/0، 3/0 و 1 درصد پودر دارچین و جیره شاهد فاقد پودر­دارچین تهیه گردید. طول دوره آزمایش 98 روز بود. شاخص های رشد شامل: افزایش وزن و طول، میزان رشد ویژه وزنی و ضریب چاقی محاسبه شد. همچنین ضریب تبدیل غذایی و نرخ بازماندگی در هر تیمار اندازه گیری گردید. داده­های جمع آوری شده از نقطه نظر پراکنش نرمال بررسی گردید و متناسب با وضعیت پراکنش داده­ها از آزمونOne-Way ANOVA  وKruskal-Wallis استفاده شد. بر اساس نتایج تحقیق حاضر هر چند سطوح مختلف پودر دارچین در جیره غذایی تفاوت معنی ­داری را بر روی شاخص­های وزن و طول نهایی ایجاد نکرد(05/0<P). اما بچه ماهیان تغذیه شده با جیره غذایی حاوی 1 درصد دارچین با میانگین وزن نهایی(07/0±78/10) گرم بیشترین افزایش را نسبت به گروه شاهد با میانگین(85/0±54/8) گرم نشان داد(05/0<P) طول نهایی نیز در تیمار T4با میانگین طول نهایی(65/3±52/94) میلی متر بالاتر از نمونه تیمار شاهد با میانگین طولی(68/4±56/82) میلی متر قرار گرفت(05/0<P). در شاخص رشد ویژه وزنی فقط تیمار T4 با میانگین رشد ویژه وزنی(05/0±26/2) دارای اختلاف معنی دار با گروه شاهد با میانگین رشد ویژه وزنی (49/0±85/1) بود(05/0>P). و تیمارT3 با میانگین رشد ویژه وزنی(12/0±.13/2) دارای کمترین مقدار رشد ویژه وزنی نسبت به گروه شاهد بود ولی این اختلاف معنی دار نبود(05/0<P). اثر سطوح مختلف دارچین در جیره بر ضریب تبدیل غذایی به این صورت بود که تیمار T4 با میانگین(05/0±27/1) و تیمارT1 با میانگین(18/0±95/1) به ترتیب در پایین ترین سطح و در بالا ترین سطح نسبت به گروه شاهد با میانگین ضریب تبدیل غذایی(49/0±16/3) قرار گرفت، و در بین تیمارهای تغذیه شده با جیره حاوی دارچین در میزان ضریب تبدیل غذایی تنها تیمار T4دارای اختلاف معنی دار با گروه شاهد بود(05/0>P). نتایج بدست آمد در شاخص ضریب چاقی، هیچ گونه اختلاف معنی ­داری بین تیمارها تغذیه شده با جیره حاوی دارچین با گروه شاهد را نشان نداد .ولی تیمارT4 با میانگین(17/0±21/1) و تیمارT1 با میانگین(01/0±10/1) به ترتیب در بالاترین و پایین­ترین سطح  در میزان ضریب چاقی نسبت به تیمار شاهد با میانگین(92/0±19/1) قرارگرفت(05/0<P) .در میزان بازماندگی هیچ گونه اختلاف معنی دار بین تیمارهای تغذیه شده با دارچین و گروه شاهد دیده نشد(05/0<P) هرچند این اختلاف معنی­دار نبود ولی حداکثر میزان بازماندگی مربوط به تیمارT2 و تیمار T4 معادل100 درصد بازماندگی بود و کمترین میزان باز­ماندگی مربوط به گروه شاهد با میانگین(1/0±22/97) بود(05/0<P).

کلیدواژه‌ها

Andinocara rivulatus؛ جیره غذایی؛ پودر دارچین؛ شاخص‌های رشد