مختصری از تعالیم رجعت و تناسخ در مثنوی مولوی

فصل نامه تحقیقات تمثیلی در زبان و ادب فارسی

مقاله 8، دوره 4، شماره 14، اسفند 1391، صفحه 139-158   

نویسنده

امیدوار مالملی

استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی -واحد ایذه

چکیده

مقالة حاضر با هدف مطالعة "مختصری از تعالیم رجعت و تناسخ در مثنوی مولوی" است. مثنوی مولوی، شعری تعلیمی است و مولویه عقیده دارند که نفوس جملة آدمیان در عالم علوی موجودند، هریک به وقت خود به این عالم سفلی نزول می‌کنند، بر مرکب جسم سوار می شوند و کمال خود را حاصل می‌نمایند. و باز عروج کرده و به عالم علوی باز می گردند. در این پژوهش سعی بر آن است تا با مرور بر مثنوی مولوی این مسألة مورد توافق عرفا و فلاسفه، مورد بررسی قرار گیرد.
 

کلیدواژه‌ها

تعالیم رجعت؛ ‌مثنوی؛ مولوی؛ شعر تعلیمی؛ ‌ عرفان و معرفت؛ تناسخ

مراجع

1-   قرآن

2-   پادشاه، محمد، (1335)، فرهنگ آنندراج، تهران: کتابخانة خیام.

3-   حافظ،محمد. ( 1322) حافظ قدسی، به اهتمام محمد قدسی، بمبئی: سپهر.

4-   حافظ محمد، ( 1330)، حافظ قزوینی، ‌به اهتمام محمد قزوینی و قاسم غنی، تهران: مجلس.

5-   حسینی، سید شریف. ( 1357) تعریفات، مصر: بی‌نا.

6-   رامپوری، ‌محمد.( 1890) غیاث اللغات، لکهنو: بی‌نا.

7-   گوهرین، صادق. ( 1362) فرهنگ لغات مثنوی، تهران: زوّار.

8-   ---------- ( 1376)، شرح اصطلاحات تصوف،‌ تهران : زوّار.

9-   معین،‌ محمد. ( 1371) فرهنگ فارسی، ‌تهران: ‌امیر کبیر.

10-                       مولوی، محمد. (1368) مثنوی، به همت رینولد، الیّن. نیکلسون، تهران : مولی.

11-                       -------- کلیات شمس، به تصحیح بدیع الزّمان فروزانفر، ‌تهران: دانشگاه تهران.

12-                       ناظم الاطبا، علی اکبر. ( ‌1324 ) فرهنگ نفیسی، تهران: بی‌نا.

13-     نظامی، الیاس.( ‌1313 ) لیلی و مجنون، ‌به تصحیح وحید دستگردی، تهران : ‌ارمغان.

14-                       همایی،‌ جلال الدین.( 1376) مولوی نامه، تهران : هما.