بدیع بلخی و پندنامه انوشیروان*

فصل نامه تحقیقات تمثیلی در زبان و ادب فارسی

مقاله 2، دوره 5، شماره 15، خرداد 1392، صفحه 31-46   

نویسنده

هاشم محمدی

استاد یار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی ـ واحد گچساران ـ ایران

چکیده

ابومحمد بدیع بلخی از شاعران قرن چهارم هجری است که درنام وکنیه وزندگانی وآثار او بین تذکره نویسان اختلافات زیادی وجوددارد، ازآثار او مثنوی راحة الانسان است که برگرفته ا زپند نامه انوشیروان می‌باشد. موضوع شعری این پند نامه که سراسر حکمت وپند و اندرز است بیشتر جنبۀ علمی وساده دارد ویادآور پندهائی است که از بزرگان ایران باستان به جای مانده وخودشاعر هم روایت‌های گوناگونی را از زبان شخصیت‌های اساطیری ،تاریخی بیان کرده است.
دراین مقاله به معرفی این پند نامه و ویژگی‌های سبکی وادبی وهنری آن پرداخته شده است.
 

کلیدواژه‌ها

بدیع بلخی؛ پندنامه انوشیروان؛ ویژگی‌های سبکی؛ ادبی؛ هنری

مراجع

 

1-   آموزگار، ژاله واحمد تفضلی(1386) کتاب،پنجم دینکرد، تهران: معینی

2-   اسدی توسی(1365) لغت فرس، به کوشش فتح الله مجتبائی، علی اشرف صادقی،تهران: خوارزمی

3- انوشه، حسن(1376) فرهنگ‌نامه ادبی فارسی (دانش‌نامه ادب فارسی 2) تهران: سازمان چاپ و انتشارات.

4-   تاوادیا، ج(1386) زبان وادبیات پهلوی، ترجمه س نجم آبادی، تهران: دانشگاه تهران.

5- تفضلی،احمد(1378) تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، به کوشش ژاله آموزگار، تهران: سخن.

6-   صفا، ذبیح الله (1367) تاریخ ادبیات درایران ،تهران: فردوس.

7-   نفیسی، سعید (1312) پندنامه انوشیروان (به شعر)، تهران: بی‌جا.

8-   ــــــــــــ (1377) شرح احوال واشعار و محیط زندگی رودکی، تهران: اهورا.