بارزترین خصوصیات ادبی دیوان «نرمه‌واران» اثر جلیل آهنگرنژاد

فصلنامۀ ادبیات و زبان های محلی ایران زمین

مقاله 1، دوره 6، شماره 1، خرداد 1395، صفحه 1-23   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

نویسندگان

مسعود باوان پوری^{* 1}؛ وحید سجادی فر²؛ سکینه آزادی³

¹کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی و عضو باشگاه پژوهشگران جوان، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلام‌آباد غرب.

²کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور، واحد البرز.

³کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه ایلام.

چکیده

جلیل آهنگرنژاد، شاعری از گیلانغرب است که شعرش بازتابی از محیط و طبیعت کوهستانی و زیبای منطقۀ وی است. شاعر در دیوان «نرمه­واران» از عناصر طبیعت مانند: بهار (وه­هار)، گنجشک (ملوچگ) و ... بهره گرفته است. وی به خوبی از رنگ‌ها بویژه کال (سبز کمرنگ) در شعر خویش استفاده کرده­است. تشخیص، حسامیزی و تکرار در شعر وی بسامد درخور توجهی دارد. شاعر در زمینۀ هنجارگریزی واژگانی و استفاده از کلمات قدیمی که رونق پیشین را از دست داده­اند، کوشیده­است. مقالۀ حاضر بر آن است با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و تبیین کاربرد این عناصر در دیوان «نرمه­واران» بپردازد.

کلیدواژه‌ها

شعر کردی؛ کردی جنوبی؛ جلیل آهنگرنژاد؛ نرمه‌واران

مراجع

1. آشوری، داریوش و دیگران، (1366)، پیامی در راه، چاپ سوم، تهران: طهوری.
2. آهنگرنژاد، جلیل، (1390)، دیوان نرمه­واران، چاپ دوم، کرمانشاه: چشمه­ی هنر و دانش.
3. اتین، یوهانس، (1384)، کتاب رنگ، ترجمه محمدحسین حلیمی، چاپ هشتم، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
4. بهار، محمدتقی، (1386)، سبک­شناسی یا تاریخ تطور نثر فارسی، چاپ دوم، تهران: زوّار.
5. پاک­نژاد، سیّدرضا، (1384)، اوّلین دانشگاه و آخرین پیامبر، تهران: کتابفروشی اسلامیّه.
6. حسن­لی، کاووس، (1383)، گونه­های نوآوری در شعر معاصر ایران، تهران: ثالث.
7. خسرو جاف، (2005)، اللر کردأم لر، ترجمه محمد البدری، اربیل: ئاراس.
8. داد، سیما، (1383)، فرهنگ اصطلاحات ادبی، تهران: مروارید.
9. رجایی، نجمه، (1378)، آشنایی با نقد ادبی معاصر عربی، مشهد: دانشگاه فردوسی.

10. زرین­کوب، عبدالحسین، (1381)، شعر بی­نقاب، شعر بی­دروغ، چاپ سوم، تهران: جاویدان.

11. زندی، هیوا، (2007)، مقترح للکتابة بالهجیة الفیلیة، چاپ دوم، اربیل: ئاکو.

12. زواهره، هزاع، (2008)، اللون و دلالاته فی الشعر، چاپ اول، اردن: دارالمحامد للنشر و التوزیع.

13. شفیعی­کدکنی، محمدرضا، (1370)، صور خیال در شعر فارسی، چاپ چهارم، تهران: آگاه.

14. ______________، (1381)، موسیقی شعر، چاپ دهم، تهران: آگاه.

15. شمیسا،  سیروس، (1379)، نگاهی تازه به بدیع، تهران: فردوس.

16. __________، (1387)، بیان، چاپ سوم، تهران، نشر میترا.

17. صفوی، کوروش، (1383)، از زبان­شناسی به ادبیات، چاپ سوم، تهران: سوره مهر.

18. علی­اکبر­زاده، مهدی، (1378)، رنگ و تربیت، چاپ دوم، تهران: میشا.

19. غریب، رُز، (1378)، نقدی بر زیبایی­شناسی و تأثیر آن بر نقد عربی، ترجمه نجمه رجایی، مشهد: دانشگاه فردوسی.

20. کلباسی، ایران، (1388)، فرهنگ توصیفی گونه­های زبانی ایران، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

21. گودرزی، علیرضا، (1381)، ایل کلهر در دوره مشروطیت، کرمانشاه: انتشارات کرمانشاه.

22. لوشر، ماکس، (1380)، روانشناسی رنگ‌ها، تهران: مترجم.

23. مختار عمر، احمد، (1997)، اللغة و اللون، چاپ دوم، قاهره: عالم الکتب.

 احمدیان، لیلا،
(1381)، بررسی عنصر رنگ و جلوه­های آن در شاهنامه فردوسی، پایان­نامه
کارشناسی ارشد دانشگاه شیراز

 

1. سنگری، محمدرضا، (1381)، «هنجارگریزی و فراهنجاری در شعر»، رشد آموزش زبان و ادب فارسی، شماره 64، صص 4- 9.
2. گلچین، میترا و سمیه رشیدی، (1390)، «جایگاه پارادوکس و حس‌آمیزی و انواع آنها در مثنوی مولانا»، نشریه ادب فارسی، دوره جدید، شماره 3- 5، صص 295 – 308.

مدرسی، فاطمه و امید یاسین، (1387)، «نقد صورتگرایانه غزلیات حافظ»، مجله سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، شماره اول، صص 118 – 141.

 

1. بابایی، نصرت­اله، (1393)، «شناسنامه­ی تلخ سرگردانی، نقدی بر مجموعه شعر رووژ اثر جلیل آهنگرنژاد»، نمایه شده در www.balout.ir
2. موزونی، رضا، (1390)، «نقدی بر کتاب نرمه­واران»، نمایه شده در www.balout.ir

 

.