مقایسه دو روش درمان زخمهای آلوده به لارو مگس در سگهای ارجاعی به بیمارستان دانشکده دامپزشکی

پژوهش های بالینی دامپزشکی

مقاله 6، دوره 2، شماره 2، فروردین 1390، صفحه 116-123   

نویسندگان

سروش محیط مافی^{* 1}؛ سید شاپور رضا شجاعی²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، دانشکده دامپزشکی، گروه علوم در مانگاهی، کرج، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، دانشکده دامپزشکی، گروه پاتوبیولوژی، کرج، ایران

چکیده

بافتهای مرده و ترشحات زخمها باعث جذب مگس ها میشوند. در اثر تخم گذاری مگسها در زخم و نهایتا تبدیل تخم به لارو، زخم به لارو مگس آلوده
می شود که به آن میازیس زخمهای باز گفته می شود. مهمترین رکن در درمان میازیس، خارج کردن تمامی لاروها از زخم و کنترل عفونت می باشد.
تبدیل تخم به لارو قابل مشاهده تقریبا به 3روز زمان نیاز دارد و بنابراین پس از درمان اولیه، امکان آلودگی مجدد حتی در محیط عاری از مگس وجود
خواهد داشت.
این بررسی با هدف ارزیابی دو روش درمان شامل: -1استفاده موضعی از کرم پرمترین %5و خارج کردن مکانیکی لاروها و -2خارج کردن مکانیکی
لاروها بدون استفاده از پرمترین بر روی 8مورد از مراجعات کلینیک انجام شده است. در کلیه موارد پس از خارج کردن لاروها، درمان ضد میکروبی تا 5
روز ادامه یافت و جهت دور کردن حشرات از زخم، آموزش های لازم به صاحبان حیوانات داده شد. جهت ارزیابی هر یک از روشهای درمانی، وضعیت
آلودگی مجدد به لارو و وضعیت التیام زخم طی 3ویزیت بعدی با فواصل 3روزه بررسی و ثبت گردید.
نتایج این بررسی نشان داد که اگرچه استفاده از کرم پرمترین %5در درمان میازیس موثر بوده و باعث اطمینان از عدم آلودگی مجدد می گردد ولی باعث
طولانی شدن مراحل التیام می گردد در حالی که خارج کردن مکانیکی لاروها بدون استفاده از پرمترین کمترین میزان آسیب بافتی را ایجاد میکند ولی
امکان آلودگی مجدد به میاز وجود خواهد داشت. بنابر این در صورت استفاده از روش خارج کردن مکانیکی لاروها بدون استفاده از سموم موضعی، لازم
است حداقل 2ویزیت به فواصل 3روزه جهت اطمینان از عدم آلودگی مجدد به میاز انجام شود

کلیدواژه‌ها

میاز؛ التیام زخم؛ پرمترین