شهادت ثالثه از بدعت تا وجوب

فقه و تاریخ تمدّن

مقاله 6، دوره 2، شماره 2، تیر 1395، صفحه 135-164   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسنده

عبدالمجید حکیم الهی^*

استادیار،گروه آفریقا و عربی، پژوهشگاه بینالمللی جامعهالمصطفی (ص) العالمیه، مشهد،

چکیده

اذان یکی از مهم ترین شعائر هویت بخش دین مبین اسلام دانستهمی شود که از اعمال عبادی است. عنصر هویت بخش اذان در مذاهب اسلامی جلوه گر است که شاید مهم ترین آن در بین شیعیان، شهادت به ولایت امیرالمومنین (ع) است. عبادی بودن اذان که حذف و اضافه را در آن ناممکن می کنداز یک سو و هویت بخش بودن اذان در امور اجتماعی از دیگر سوی، بر اهمیت این پرسشمی افزایدکه:«حکم فقهی شهادت ثالثه در اذان چیست؟». با توجه به مهم بودن این مسئله، پژوهش حاضر تلاش دارد تا با محوریت این پرسش که «دیدگاه فقه شیعه در مورد شهادت ثالثه در اذان چیست و به لحاظ تاریخی چه مسائلی را از سر گذرانده است»، ضمن مرور احکام مختلف شهادت ثالثه، به برخی مباحث تاریخی و روایی بپردازد که با قطعی دانستن استحباب آن،وجوب شهادت ثالثه را تقویت می کند. با این توجه، این پژوهش در پاسخ بهپرسش حاضر، با روش استنباط فقهی و مرور روایات،تلاش می کند با مرور احکام چهارگانه«عدم جواز ذکر شهادت ثالثه»، «جزئیت و مستحبی بودن آن»، «مستحبی بودن و عدم جزئیت آن» و در نهایت «وجوب ذکر آن» به تحلیل و بررسی هر یک از این احکام بپردازد و در نهایت با اثبات و قطعی دانستن استحباب ذکر شهادت ثالثه، وجه وجوب آن را نیز مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه‌ها

کلیدواژگان: اذان؛ شهادت ثالثه؛ حکم فقهی؛ فقه شیعه؛ تاریخ تشیع