تحلیلی پیرامون سخت گیری اثبات جرایم در فقه امامیه

مجله پژوهش های فقه و حقوق اسلامی

مقاله 7، دوره 13، شماره 47، اردیبهشت 1396، صفحه 139-150   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22034/ijrj.2017.530245

نویسندگان

ثریا منیری^{* 1}؛ رحیم وکیل زاده²

¹گروه حقوق، واحد هشترود، دانشگاه آزاد اسلامی، هشترود، ایران

²استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

چکیده

شریعت اسلام با این‌که بنای قوانین و احکام خود را بر تسامح و تساهل پایه‌گذاری کرده است، در اثبات جرایم، سخت‌گیری را مورد تأکید قرار داده و از آن به عنوان راهکاری در جهت حمایت از متهم و جامعه سود برده است. در واقع شریعت به واسطه‌ی این راهکار می‌کوشد تا متقن‌ترین دلایل در عداد دلایل مثبته‌ی جرم قرار گیرد تا بدین طریق از یک سو منکرات و زشتی‌هایی که در جامعه رخ می‌دهد، پوشیده بماند؛ آبروی افراد- که حفظ آن یکی از مقاصد شریعت اسلام است- لکه‌دار نشده و حرمتشان به آسانی هتک نشود و کرامت انسانی آنان محفوظ باشد و از سوی دیگر، مانع اشاعه‌ی فحشاء و زشتی‌ها در جامعه گردد؛ چرا که آشکار شدن و کشف جرم، با انتشار اخبار مربوط به آن همراه است. در نتیجه اگر اخبار وقوع جرم در میان مردم پی در پی منتشر شود، بزرگی گناه در نظر عامه‌ی مردم شکسته شده، قبح و زشتی جّرم از اذهان عموم زدوده می‌شود و در نتیجه آلودگی به آن را آسان و ساده می‌نماید و این خطرناکترین پدیده‌ای است که امنیت و نظام جامعه را تهدید می‌کند.

کلیدواژه‌ها

کرامت انسانی؛ متّهم؛ فقه امامیه؛ حقوق کیفری اسلام

مراجع