اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریۀ امید اسنایدر بر میزان شادکامی سالمندان

دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی

مقاله 2، دوره 11، شماره 41 - شماره پیاپی 3، آذر 1388، صفحه 17-40   

نویسندگان

افشان قاسمی^* ؛ احمد عابدی؛ ایران باغبان

چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر میزان شادی سالمندان به‌صورت تجربی در سال 1388 در شهر اصفهان انجام شد. جامعۀ آماری در پژوهش حاضر سالمندان زن ساکن در آسایشگاه صادقیه شهر اصفهان بودند. تعداد جامعۀ آماری 135 نفر بود که از بین آنها ما 30 نفر را به‌صورت تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه 15 نفرۀ آزمایش و کنترل گماردیم. شرایط گروه نمونه بدین صورت بود که اعضا از سلامت جسمانی و روانی کافی برخوردار باشند و اینکه تمایل به شرکت در تحقیق داشته باشند. سپس مداخلات آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر روی گروه آزمایش اجرا شد. ابزار مورد استفاده پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. که این پرسشنامه توسط آرگایل در سال 1989 تهیه شده است و اعتبار این ابزار والیانت پس از سه هفته با ارزش بازآزمایی 83/0 محاسبه کرده است. اطلاعات به‌دست آمده توسط نرم‌افزار SPSS در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در سطح توصیفی: توزیع فراوانی ـ میانگین، انحراف معیار محاسبه شد و در سطح آمار استنباطی از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد با در نظر گرفتن نمرات پیش‌آزمون به‌عنوان متغیر کمکی، مداخلات آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر منجر به افزایش شادکامی سالمندان شد (001/0P < ).

کلیدواژه‌ها

شادکامی؛ نظریه امید اسنایدر؛ سالمندان