مقایسه تأثیر روش تدریس حل مسأله با روش تدریس کاوشگری بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دانش‌آموزان دختر در درس علوم اجتماعی پایه پنجم ابتدایی

پژوهش در برنامه ریزی درسی

مقاله 6، دوره 10، شماره 36، فروردین 1392، صفحه 63-78   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

اسد ادیب نیا¹؛ یحیی مهاجر²؛ سکینه شیخ پور^{* 3}

¹1عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

²2عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

³3کارشناس ارشد علوم تربیتی

چکیده

هدف پژوهش بررسی تأثیر روش‌های تدریس فعال بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی بوده است و به مقایسه تأثیر روش تدریس حل مسأله و روش تدریس کاوشگری بر مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی در درس علوم اجتماعی شهر کرمان پرداخته است. روش تحقیق شبه تجربی است و از طرح پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. برای جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه مهارت‌های حل مسأله اجتماعی دیزوریلا (1999 ـ 1982) مورد استفاده قرار گرفته است. پایایی آزمون مجدد برای این پرسشنامه بین 0.68 تا 0.91 و ضریب آلفای آن بین 0.69 تا 0.95 گزارش شده است. (دیزوریلا، نِزو، به نقل از دره کردی، 1388).نتایج حاصل از پژوهش عبارتند از: نمرات پس آزمون برای دو گروه آزمایشی روش آموزش حل مسأله وروش آموزش کاوشگری با کنترل اثر پیش آزمون از لحاظ آماری در سطح 0.05 دارای تفاوت معنادار است و با اطمینان 95 درصد روش حل مسأله بیشتر از روش کاوشگری میانگین حل مسأله دانش‌آموزان را ارتقا می‌بخشد. تفاوت معنادار بین توانایی حل مسأله اجتماعی در بعد جهت یابی مثبت و منفی مسأله و در بعد شیوه تکانشگری در دانش‌آموزانی که به دو روش مذکور آموزش می‌بینند، تأیید نمی‌شود. تفاوت معنادار بین توانایی حل مسأله اجتماعی در بعد حل منطقی مسأله و بعد شیوه اجتنابی در دانش‌آموزانی که با روش تدریس حل مسأله و کاوشگری آموزش می‌بینند به نفع روش حل مسأله تأیید می‌گردد.

کلیدواژه‌ها

روش تدریس؛ روش حل مسأله؛ روش کاوشگری؛ مهارت‌های حل مسأله اجتماعی

مراجع