بنمایه های نیایش در مثنویهای عطّار الهی نامه،اسرار نامه، منطق الطّیر، مصیبت نامه

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

مقاله 6، دوره 13، شماره 9، اردیبهشت 1396، صفحه 125-154   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

رضا اشرف زاده؛ راضیه رضازاده

مدیرگروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاداسلامی واحد مشهد

چکیده

دعا و نیایش در ادیان به ویژه جهان اسلام از جایگاه و اهمیت خاصی
برخوردار است. بشر به اعتبار سرشت حقیقتجویی همیشه به دنبال
تکیهگاهی بوده تا روح تشنه خود را سیراب کند. دعا صمیمیترین شیوه
ارتباط بین بنده و خداوند است که هر کس به فراخور مرتبه وجودی خود به
ساحت مقدس الهی تمسک میجوید.
در این پژوهش ضمن بررسی مفهوم دعا و نیایش و ضرورت آن، اشعار
» الهینامه، اسرارنامه، منطقالطّیر، مصیبتنامه « نیایشی در مثنویهای عطّار
استخراج شده و به بررسی جهانبینی عطّار و رابطهاش با خدا، نیز
تقسیمبندی اشعار از نظر بنمایههای مفهومی نیایش و موارد مشابه آن در
صحیفه سجادیه و...مورد بررسی قرار گرفته است.
عطّار شاعر عارفی است که نیایشهایش ویژگی عارفانه خاصی دارند و
اسرار دعا و نیایش را با زبانی ساده و صمیمی و گاه با بیپروایی خاصی از
زبان و یا شخصیت حکایتهایش بیان میکند.

کلیدواژه‌ها

خدا؛ انسان؛ عطّار؛ دعا و نیایش

مراجع