بررسی تطبیقی گفتمان صلح در میان اندیشه سیاسی دینی و بشری (مطالعه موردی:اسلام وجماعت گرایان)

فصلنامه تخصصی علوم سیاسی

مقاله 7، دوره 13، شماره 40، مهر 1396، صفحه 147-165   

نوع مقاله: مقاله مستخرج از رساله دکترا

نویسندگان

نیلوفر چینی چیان^{* 1}؛ ملک یحیی صلاحی²

¹دانشجوی دکتری علوم سیاسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران

²هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات تهران

چکیده

چکیده :
یکی از محوری ترین مباحث در بستر اندیشه سیاسی برقراری صلح وچگونگی دستیابی به آن است . در واقع باید گفت مفاهیمی چون عدالت ، دوستی ،گفتمان ، تعادل ، تساهل ومدارا ودر ارتباط با صلح به منصه ظهور می رسند . ادیان همواره وجود صلح را از غایات زندگی بشر و راهی برای رسیدن به کمال و به زیستنِ فردِ انسانی ضروری می دانند . از سوی دیگر دربستر تاریخ اندیشه ورزیِ مکاتب بشری و در آراء فلاسفه بزرگی چون افلاطون ،ارسطو، لاک ،کانت ، رولز و.. با مضامینی چون صلح به مثابه عدالت ،صلح پایدار، صلح دموکراتیک روبرو می شویم. در جهان معاصر با رشد وگسترشِ خشونت ، افراطی گری ،اسلام هراسی ، غیریت سازی نیاز به گفتمانِ صلح میان مکاتب معاصر وادیان امری ضروری محسوب می شود. یکی از مهم ترین جریان های فکری معاصر اندیشه جماعت گرایی است. چارچوب تئوریک جماعت گرایی به علت برخورداری از آموزه هایی چون سیاست به مثابه فضیلت، تقدم خیر برحق ، احترام به تکثر فرهنگی و ارزشی جوامع،‌ نفی سودگرایی تعاریف جدیدی از صلح وعدالت مطرح می نماید . به نظر می رسد مبانی نظری جماعت گرایان تا حدودی با مبانی نظری اسلام بتواند گفتمانی برمبنای تعامل ویافتن نقاط اشتراک داشته باشد. در این مقاله برای بررسی و واکاوی و تجزیه وتحلیل اطلاعات پژوهش از روش توصیفی – تحلیلی استفاده می شود. همچنین تحلیل وتوصیف براساس هرمونتیک کوینتن اسکینر (متن – مولف محور ) است .

کلیدواژه‌ها

اسلام؛ جماعت گرایی؛ تقدم خیر برحق؛ صلح؛ عدالت

مراجع