بررسی چگونگی تسلط نیروهای اسلامگرا در جریان انقلاب اسلامی ایران

فصلنامه تاریخ

مقاله 5، دوره 9، شماره 34، مهر 1393   

نویسندگان

دکترسید حسن قریشی کرین؛ فاطمه رضایی رادفر

چکیده

چکیده

یکی از بحث انگیز ترین موضوعاتی که توسط مفسرین وتحلیل گران مسائل سیاسی و اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است وقوع انقلاب اسلامی سال 1357 در ایران فرایند و نتایج آن می باشد. این پژوهش به علل و چگونگی تسلط اسلام گرایان، با وجود نیروهای با سابقه و مبارز علیه رژیم شاه، با تکیه بر گفتمان آنتونیو گرامشی با رویکرد بررسی شرایط اجتماعی پرداخته است. در این خصوص به چگونگی شکل گرفتن و تغییر هژمونی اجتماعی و سیاسی نیروها، احزاب و رهبران سه جریان عمده سیاسی، اسلامی، چپ و لیبرال در طی انقلاب 57 اشاره شده است.وقوع انقلاب اسلامی که نظریه پردازان از آن به عنوان پدیده ای پیچیده یاد کرده اند نیاز به واکاوی و تفکیک مقوله ها و موتلفه های تاثیر گذار بر آن دارد. بحران مشروعیت رژیم شاهنشاهی در سطح ملی وبین المللی، رهبری کاریزمایی امام خمینی با بهره گیری از شبکه ارتباطات سنتی، فرسودگی جریانها و احزاب سیاسی پرسابقه و عدم ارتباط مناسب آنان با مردم و جنگ مانوری، زمینه را برای نیروهای اسلام گرا فراهم آورد تا به طریقی قیصرمآبانه از فرصت موجود استفاده کرده و به قدرت سیاسی دست یابند.
واژگان کلیدی : انقلاب اسلامی، اسلام گرایی، جامعه مدنی، هژمونی

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی  ؛ انقلاب اسلامی؛ اسلام گرایی؛ جامعه مدنی؛ هژمونی