بررسی اثر داروی پیموزاید بر فیزیولوژی تولید مثل موش صحرایی نر بالغ

مجله پلاسما و نشانگرهای زیستی

مقاله 2، دوره 9، شماره 4 - شماره پیاپی 35، دی 1395   

نویسندگان

طاهره باقری¹؛ مهرداد شریعتی²

¹گروه زیست شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز، شیراز. ایران.

²گروه بیولوژی، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی، کازرون. ایران

چکیده

زمینه و هدف:پیموزاید یک داروی آنتی سایکوتیک با خواص نورولپتیک است که در درمان اختلالات اسکیزوفرنی، جنون خفیف و سوء ظن مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو باعث مسدود شدن گیرنده های دوپامین می شود. در این تحقیق اثر داروی پیموزاید بر عملکرد محور هیپوفیز گناد در روند اسپرماتوژنز و میزان هورمون های LHFSHو تستوسترون و نیز تأثیر بر مورفولوژی بافتی بیضه ها بررسی گردید.روش کار:این تحقیق به صورت تجربی بر روی 50 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در قالب پنج گروه 10 تایی انجام شد. گروه کنترل هیچ تیمار دارویی بر روی آن صورت نگرفت. گروه شاهد روزانه 2 سی سی سرم فیزیولوژی به عنوان حلال دارو دریافت کرد . گروه های تجربی مقادیر 1، 2 و 4 میلی گرم بر کیلوگرم داروی پیموزاید به مدت 30 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. از تمام گروه ها، در روز سی و یکمخون گیری به عمل آمد، غلظت سرمی هورمون LHFSHو تستوسترون به روش رادیوایمونواسی اندازه گیری شده و تغییرات بافتی بیضه بین گروه های تجربی و کنترل نیز بررسی گردید. از آزمون های ANOVAو دانکن برای تحلیل آماری استفاده شد.یافته ها:مصرف پیموزاید به مقدار 4 میلی­گرم بر کیلوگرم باعث کاهش میزان تستوسترون و افزایش غلظتLH وFSHشد(0/05P ). بررسی بافتی بیضه ها حاکی از کاهش مشخصی‌در زنجیره سلولی‌اسپرم ساز در دوز 4 میلی گرم بر کیلوگرم بود.نتیجه گیری:این مطالعه نشان داد مصرف پیموزاید با غلظت 4 میلی گرم بر کیلوگرم، به طور معنی داری باعث کاهش غلظت سرمی هورمون تستوسترون، تضعیف روند تولید سلول های اسپرماتوژنیک و افزایش غلظت سرمی هورمون های FSHو LHمی­گردد. بنابراین احتمالاً مصرف این دارو بادوز و مدت زمان زیاد باعث کاهش عملکرد فعالیت تولید مثلی خواهد می شود.

کلیدواژه‌ها

پیموزاید؛ اسپرماتوژنز؛ تستوسترون؛ گنادوتروپین؛ موش صحرایی