آفتابی در میان سایه‌ای (جلوه‌های انسان کامل در مثنوی مولانا)

عرفان اسلامی

مقاله 5، دوره 9، شماره 35، دی 1392   

نویسندگان

ناصر ناصری¹؛ فریبا جلالی²

¹دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر، استادیار گروه ادبیات فارسی، شبستر، ایران

²دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر، کارشناسی ارشد ادبیات فارسی، شبستر، ایران

چکیده

با سیر در دنیای داستان‌های مثنوی به ردپای سالکان طریقت و عارفان حقیقت برمی­خوریم که در کوچه پس کوچه‌های افکار مولانا، سبیل سعادت پیموده و نغمة روح نواز زندگی واقعی را با نوای نی مولانا در بزم بیدلی عاشقانه سروده­اند و در میدان کسب حقایق معانی، گوی سبقت از دیگران ربوده‌اند و در کمال بندگی و خلوص نیّت، سر تعظیم بر آستان بارگاه احدیت سوده و از خواهش‌های خویشتنِ خویش به کلی آسوده‌اند.انسان کامل مولانا از یک سو عارفی است از خود تهی و سرشار از روح خدایی، که در لحظات بی­خودی به دریافت حقایق معانی و موهبت نعمت‌های معنوی الهی نایل آمده است و از طرف دیگر عاشق دل سوخته‌ای است که آتش در دل مشتاقان حضرت احدیت زده، از قابلی به مقبولی رسیده و مستغرق دریای وحدت الهی گردیده است. او مظهر اسماء و صفات الهی است و متصرف در جهان هستی؛ قلب جهان و علت غاییِ خلقت است.

کلیدواژه‌ها

مولوی؛ مثنوی؛ انسان کامل؛ انبیاء؛ اولیا؛ حسام الدین چلبی