رضا در اشعار ابن­ فارض و ابن­ عربی

عرفان اسلامی

مقاله 10، دوره 13، شماره 48، شهریور 1395   

نویسندگان

طاهره چال دره¹؛ محبوبه مونسان²

¹استادیار گروه زبان و ادبیات عرب، دانشکده علوم انسانی، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی، گرمسار، ایران

²استادیار گروه الهیات، رشته زبان و ادبیات عرب، دانشگاه پیام‌نور مرکز گرمسار.

چکیده

ابن ­فارض و ابن ­عربی در آثار خویش درباره ویژگیها و شایستگیهای انسانی که سبب عروج سالک از خاک به افلاک میشود و او را به صفت کمال آراسته میکند، سخنها راندهاند. یکی از برجستهترین ویژگیهایی که سالک کوی حق را به مراتب اعلای انسانی سوق می‌دهد، رضای الهی است که ثمره معرفت بنده است. بندة عارف دل به ­حق می­ سپارد و در برابر پیشگاه الهی و خواسته ­های خدا تسلیم محض می­ شود، و همواره خشنودی و رضای خدا را می ­طلبد و این رسیدن به رضا نتیجة خشیت بنده از خداست؛ آنگاه به جایی می­رسد که خدا از او راضی و او هم از خدا راضی است. نظر به اینکه هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی «رضا در اشعار ابن ­فارض و ابن ­عربی» می ­باشد نخست مفهوم رضا و سپس دیدگاه­ های هر یک از این دو عارف و اصل مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. بهرة نهایی مقاله مبیّن آن است که: ابن ­فارض و ابن ­عربی با استفاده از زبان نافذ شعر و تأکید بر عشق و محبت، عبادت، مبارزه ‌و مجاهده با هوای نفس، صبر، تحمل و پذیرش مصائب، راه رسیدن به مرحلة رضا را برای سالکان طریق یار روشن نمودند.

کلیدواژه‌ها

رضا؛ ابن ­فارض؛ ابن­ عربی؛ عرفان؛ محبوب