اندیشۀ وحدت وجود در شعر عبدالغنی نابلسی

عرفان اسلامی

مقاله 7، دوره 14، شماره 51، خرداد 1396   

نویسندگان

سید مهدی مسبوق¹؛ مهری قادری بیباک²

¹دانشیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه بوعلی سینا.

²دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی دانشگاه آزاد اسلامی قم.

چکیده

وحدت وجود یکی از مفاهیم کلیدی در عرفان و تصوف اسلامی است و همواره بخشی از نظرات و آراء عرفا را به خود اختصاص داده است. عقیدۀ وحدت وجود قائل به آن است که وجود حقیقی تنها از آن خداوند است و سایر کائنات و موجودات جلوه‌ای از وجود باری‌تعالی هستند. این رویکرد عرفانی در ادبیات عربی بازتاب گسترده­ای یافته و شاعران عارف مسلک آن را به گونه­های مختلف در شعر خود بیان داشته­اند. از جملۀ از این شاعران عبدالغنی نابلسی عارف، شاعر و نویسندۀ دورۀ عثمانی است که موضوع وحدت وجود در شعر او جایگاه ویژه­ای داردو بن‌مایۀ اصلی سروده­های او در دیوان موسوم به «دیوان الحقائق و مجموع الرقائق» را تشکیل می‌دهد. پژوهش حاضر با روش تحلیل محتوا، به بررسی جنبه‌های مختلف مضمون وحدت وجود در شعر عبدالغنی نابلسی پرداخته است. برآیند پژوهش نشان می­دهد که وحدت وجود در شعر نابلسی دارای سه لایۀ اصلی است؛ تجلی ذات خداوندی در مظاهر هستی، یگانگی روح انسان با روح خداوندی و به تعبیری دیگر فنای فی­الله، و لایۀ سوم شامل استدلال ­ها و تمثیل‌هایی است که شاعر در دفاع از این عقیده بیان نموده است.

کلیدواژه‌ها

وحدت وجود؛ عبدالغنی نابلسی؛ شعر عرفانی؛ فنای فی­الله؛ عرفان