هنر تعزیه در عصر ناصری با تکیه بر سفرنامههای خارجی

فصلنامه تاریخ

مقاله 6، دوره 12، شماره 45، تیر 1396، صفحه 114-128   

نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی

نویسنده

حمید رضا صفاکیش^*

استادیار دانشگاه آزاد اسلامی – واحد تهران مرکزی

چکیده

عزیه به عنوان نمادی شیعی – ایرانی است که در باره واقعه کربلا و کشته شدن حسین بن علی )ع( و دیگر مصائب اهل بیت به دست افرادی که
هریک نقشی از شخصیت های اصلی را بر دوش دارند نشان می دهد .ناصرالدین شاه که سخت خود را شیفته معصومین بویژه امام حسین )ع( نشان
می داد بیشتر از شاهان دیگر قاجار خود را پایبند به عزاداری عاشورا می دانست و در اجرای آن ذوق واهتمام زیادی نشان می داد این هنر در عهد
ناصری رواج چشمگیری یافت و همین امر سبب جلب توجه بسیاری از سیاحان خارجی شد، که هریک برداشتی از آن داشتند. مقاله حاضر به شیوهی
کتابخانهای و مراجعه به سفرنامههای خارجی با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی دیدگاه سفرنامهنویسان خارجی به نمایش تعزیه پرداخته است. در
یک نگاه کلی نتیجهی این پژوهش بیانگر آن است که بسیاری از سفرنامهنویسان خارجی برداشتی سطحی داشته و به درک درستی از واقعیت تعزیه و
علت جایگاه آن نزد ایرانیان نرسیدند و نگاه اروپا محور آنان مانع از درک عمیق فرهنگ ایرانی - اسلامی شده است

مراجع