طنزپردازی صائب تبریزی در معرّفی شخصّیت زاهد

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

مقاله 1، دوره 13، شماره 12، بهمن 1396، صفحه 11-42   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

زهره انصاری مقّدم¹؛ محمّدامیر مشهدی²؛ لیلا عبادی نژاد³

¹دانشجوی دکتری، گروه زبان وادبیات فارسی) ادبیات غنایی(، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران.

²دانشیار، گروه زبان وادبیات فارسی، دانشگاه سیستان وبلوچستان

³دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه سیستان و بلوچستان

چکیده

       از میان درون مایه ها و اندیشه های فراوان که در متون نظم و نثر فارسی به آنها پرداخته شده، پژوهش در زمینۀ طنز به عنوان یکی از انواع ادبی در ادبیّات کهن و نوین فارسی جایگاهی ویژه دارد.گرچه ماحصل تلاشهای بی بدیل پژوهشگران در طی سالیان دراز در این زمینه گامی بزرگ در دستیابی به موفّقیت های شایسته است لیکن هنوز بسیاری از شیوه های طنز وجود دارد که باید شناخته شوند. یکی از این پژوهش های لازم تجزیه و تحلیل طنزپردازی شاعرانی برجسته همچون صائب تبریزی در نقد اندیشه های زاهدان ریّاکار و شخصّیت، کردار، اخلاق و منش آنها و تفکرات مخالفان عرفان و عشق است. این پژوهش بر آن است تا به برّرسی و نقد شخصّیت نمادینِ زاهد از دو نظرگاه اصول اخلاق فردی و آسیب های اجتماعی در غزل های صائب بپردازد. [Z1] در باور صائب، شخصّیتِ نمادینِ زاهد، خشک و متعصّب است، عشق را انکار می کند و با آن بیگانه است، در آرزوی بهشت است. با می و شراب، مخالفت می ورزد. ریّا و تزویر می کند. افسرده دل و سرد نَفَس است. زهد وی ریّایی است. خود بین و مغرور است. کُندذهن، ترشرو، حریص و دنیا طلب، کوتاه بین، کودک صفت، خود فروش، شور چشم، ناپخته، سنگدل و بیهوده گو است.



 [Z1]سوال پژوهش و روش تحقیق در اکثر چکیده های  مقالات ذکر نشده اگ

کلیدواژه‌ها

شعر فارسی؛ سبک هندی؛ صائب تبریزی؛ طنز؛ زاهد