بررسی و تحلیل نمود های عاشقانه در رمان های دهه ی 1370 (با تکیه بر چهار رمانِ خانه ی ادریسی ها، سالِ بلوا، جزیره ی سرگردانی و منِ او)

مطالعات زبان و ادبیات غنایی

مقاله 5، دوره 6، شماره 19، مرداد 1395، صفحه 65-74   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

صفورا مصلحی^{* 1}؛ سید احمد حسینی کازرونی²؛ شمس الحاجیه اردلانی³

¹دانشجوی دکتری

²استاد گروه زبان و ادبیات فارسی(استاد تمام)

³استاد یار گروه زبان و ادبیات فارسی

چکیده

چکیده
«عشق» یکی از برجسته‌ترین مضامینی است که شاعران و نویسندگان در طول تاریخ ادبیات فارسی، همواره به آن توجه‌ای ویژه داشته‌اند. متون نظم و نظر پارسی از دیرباز تاکنون، عرصه‌ی نمایش دو گونه‌ی عشق مجازی و عشق حقیقی بوده است. در آثار منثور کهن، عالیترین جلوه‌های عشق را می‌توان در آثاری همچون مناجات‌نامه‌ی خواجه عبدالله انصاری و سوانح العشاقِ غزالی به تماشا نشست.
رمان در سده‌ی اخیر، به عنوان یکی از انواع ادبی، به انحاء مختلف جولانگاه مضامین عاشقانه بوده است. بسیاری از رمان نویسان، از زمان پیدایش نخستین رمان‌های نوین فارسی تا بحال کوشیده‌اند تا دلدادگی‌ها، دلبستگی‌ها و شوریده-حالی‌های بشر را به شیوه‌های مختلف به تصویر بکشند.
«بررسی و تحلیل نمود‌های عاشقانه در رمان‌های دهه‌ی 1370 (با تکیه بر چهار رمان خانه‌ی ادریسی‌ها، سالِ بلوا، جزیره‌ی سرگردانی و منِ او)»، هدف این پژوهش است. یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که عشق به اشکال مختلفِ زمینی و آسمانی در آثار مورد مطالعه انعکاس یافته است.

کلیدواژه‌ها

کلید واژه: عشق؛ مضامین؛ عاشقانه؛ رمان؛ دهه 1370