بررسی روابط ایران و آلمان در عصر پهلوی

فصلنامه مطالعات سیاسی

مقاله 7، دوره 11، شماره 42، اسفند 1397، صفحه 113-148   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

حسین رفیع¹؛ مجید عباس‌زاده مرزبالی^{* 2}

¹دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

²دانشجوی دکتری علوم سیاسی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

چکیده

     این مقاله به بررسی روابط دو کشور ایران و آلمان در عصر پهلوی (1304 تا 1357) می‌پردازد. بطور کلی بعد از روی‌کارآمدن رضاشاه و در نتیجه اتخاذ سیاست گرایش به نیروی سوم در مقابل دو قدرت روس و انگلیس و نیز اجرای برنامه نوسازی از سوی رضاشاه و همچنین مسـأله بازسازی خرابی‌های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه‌های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و نظامی گسترش یافت و با فراز و نشیب‌هایی تا پایان سلطنت محمدرضا شاه ادامه یافت. در این مقاله، ابتدا خلاصه‌ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به قدرت رسیدن رضاشاه بیان می‌شود و سپس این روابط در دوره رضاشاه و در دو مقطع 1304 تا 1312(دوره جمهوری وایمار) و 1313 تا 1318(دوره حکومت نازی) مورد بررسی قرار می‌گیرد. بخش بعدی مقاله مربوط است به روابط دو کشور در دوران جنگ جهانی دوم، که در نهایت قطع روابط را در پی داشت. در ادامه مقاله نیز روابط ایران و آلمان فدرال (که بعد از جنگ جهانی دوم تأسیس شده بود) در دوره محمدرضاشاه مورد بررسی قرار می‌گیرد. در بخش پایانی نیز، جمع‌بندی‌‌ای از مقاله ارائه می‌گردد. لازم به ذکر است که در این مقاله از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است.

کلیدواژه‌ها

ایران؛ آلمان؛ آلمان فدرال؛ روابط خارجی؛ عصر پهلوی

مراجع