تحلیلی بر«سیاست‌کوچِ» نادرشاه افشار، دلایل و پیامدها

پژوهش نامه تاریخ

مقاله 6، دوره 14، شماره 54، خرداد 1398، صفحه 0-0   

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

محمد فریدی¹؛ معصومه قره داغی^{* 2}؛ مقصودعلی صادقی گندمانی³؛ منیره کاظمی راشد⁴

¹دانش‌آموخته دکترای تاریخ، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، شبستر، ایران

²استادیار گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، شبستر، ایران (نویسنده مسئول)

³دانشیار گروه تاریخ ، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

⁴استادیار گروه تاریخ، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شبستر، شبستر، ایران.

چکیده

چکیده:
کوچ دادن اجباری قبایل و اهالی ایالات و ولایات و یا بزرگان و سران آنها به مناطق مختلف کشور و بخصوص به خراسان، یکی از سیاست‌ های ثابت و همیشگی نادرشاه افشار بود که از اول برآمدن او در خراسان تا آخر عمرش ادامه پیدا کرد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با گردآوری داده ها از طریق کتابخانه ‌ای، در پی یافتن جواب این پرسش‌ ها که چرا نادرشاه سیاست کوچ اجباری را در پیش گرفت؟ و پیامد های آن برای دولت افشاری چه بود؟ به این نتیجه رسیده است که سیاست کوچ با انگیزه هایی متفاوت از جمله تنبیه قبایل و یا تحکیم پایه های حکومت و آبادانی مناطق از سوی دولت صورت می‌گرفت ولی افراد کوچ داده شده، به هیچ وجه به منطقه جدید احساس تعلق خاطر پیدا نمی‌کردند و نارضایتی چون خونی مسموم و آلوده، در رگ ‌های جامعه، جریان پیدا می‌کرد. این عامل که یکی از ویژگی های شیوه مملکت داری نادرشاه افشار بود، در کنار عوامل دیگری چون فقدان مشروعیت سیاسی و دسیسه های اکابر داخلی و دول خارجی، در بروز شورش ‌های این دوره بسیار موثر بود.

کلیدواژه‌ها

دولت‌افشاری؛ نادرشاه‌ افشار؛ قبایل؛ سیاست‌کوچ؛ شورش

مراجع