مشی عرفانی فارابی

عرفان اسلامی

مقاله 6، دوره 16، شماره 60، شهریور 1398، صفحه 98-117   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

قدرت الله خیاطیان^{* 1}؛ راحله میرآخورلی²

¹دانشیار ادیان و عرفان، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سمنان. سمنان،ایران.

²دانشجوی دکتری عرفان و تصوف، دانشگاه سمنان.سمنان،ایران.

چکیده

ابونصر فارابی (295-339 ه.ق.) فیلسوفی است که در سرزمین ایران پس از اسلام پدیدار گشته و از آشناترین فلاسفه نسبت به دانش روز است که در محدوده زمان خود گام­های بسیار مهمی در تأسیس فلسفه اسلامی برداشته است. فارابی همچون ابن سینا در کنار فلسفه و دیگر علوم به عرفان نیز گرایش داشته است و در عرفان عملی وی زهد، عدم دلبستگی و زندگی توأم با انزوا دیده می­شود و بر اساس آن در عرفان نظری نیز دارای نظرات و آثاری است.
آنچه در پژوهش حاضر محل نظر می­باشد، این است که آیا فارابی علاوه بر صاحب فن بودن در حوزه‌های علمی بر شمرده شده، عارف نیز به حساب می­آید؟ آیا دلایلی برای انتخاب وی در سلک عرفان نظری و نسبت وی با عرفان عملی وجود دارد؟ از این رو این بررسی به روش توصیفی- تحلیلی متوجه اثری است با عنوان فصوص الحکم که از آن فارابی می­باشد و دیگر آثاری که از وی به جا مانده تا تصویر عرفان و تصوف نظری و عملی وی را ترسیم سازد.

کلیدواژه‌ها

فارابی؛ معلم ثانی؛ عرفان نظری؛ عرفان عملی؛ فصوص الحکم

مراجع