بررسی فقهی خوانندگی زنان در اسلام (فریقین)

فقه و مبانی حقوق اسلامی

مقاله 1، دوره 12، شماره 4، اسفند 1398، صفحه 11-28   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

سید محمد رضا آیتی^{* 1}؛ نرگس سروش²

¹استاد گروه فقه و حقوق اسلامی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

²استاد فقه واصول حوزه علمیه حضرت فاطمه س

چکیده

یکی از مباحث مطرح شده در علم فقه صوت زنان است که البته مانند عمده مسائل مورد اختلاف فقهاء قرار گرفته است. در این پژوهش صوت را به صوت غنایی و غیرغنایی تقسیم کردیم. در مورد صوت غیرغنایی زنان مانند صحبت‌های عادی بسیاری از متقدمین فقهای شیعه به دلیل عورت دانستن صوت زن قائل به حرمت آن بوده‌اند. اگرچه متاخرین ومعاصرین فقهای امامیه به دلیل سیره معصومین(ع) وسیره متشرعه عورت بودن صوت زن را رد وصوت غیرغنایی زنان را به مانند فقهای عامه مجاز دانسته‌اند. در خصوص صوت غنایی زنان متقدمین از فقهای امامیه که معتقد به حرمت صوت غیرغنایی بودند بدیهی است که در این جا به طریق اولی قائل به حرمت باشند. اما دیگر فقهاء یعنی فقهایی که صوت غیرغنایی زنان را حرام نمی‌دانند در مورد صوت غنایی زنان اختلاف نظر دارند. عده-ای قائل به حلیت(با تمسک به اطلاقات وعمومات ادله حلیت) وعده کثیری به دلیل اینکه بر اساس قرآن وسنت واجماع قائل به حرمت ذاتی غنا هستند نظر به حرمت دارند. علمای اهل سنت اکثرا قائل به حلیت هستند. در این بین عده ای قلیل از فقهای امامیه نظر به حلیت ذاتی غنا دارندو غنا را بر دو نوع حلال وحرام تقسیم می‌کنند وادله حرمت را منصرف به نوع حرام آن می‌دانند. در واقع خوانندگی زنان را اگر لهوی مضل عن سبیل الله نباشد جایز می‌دانند.

کلیدواژه‌ها

"صوت"؛ "غنا"؛ " زنان "؛ "اسلام"؛ "خوانندگی"

مراجع