کنترل بیماری های کرمی در اسب: دیدگاه‎های تازه ( سخنرانی کلیدی 3rd ICAM – بخش اول)

پژوهش های بالینی دامپزشکی

مقاله 14، دوره 10، شماره 1، شهریور 1398، صفحه 107-122   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

کامران شریفی^{* 1}؛ رامین مرادی²

¹بیماری های داخلی، گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه فردوسی مشهد

²دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

رویکرد سنتی در برنامه های کنترلی انگل ها با تمرکز بر استفاده از داروی های ضد کرم با فواصل مناسب معطوف بوده است. به دلیل تکیه بر داروهای ضد کرم توجه کافی به تقابل انگل با میزبان و همچنین محیط صورت نمی­گیرد. زیرا که به نظر مالکان میرسد نیازی به تخصص دامپزشکان برای کنترل انگل ها نمی باشد و این داروها به آسانی در دسترس پرورش دهندگان قرار داده شده است (7). با این حال، گزارش هایی از ایجاد مقاومت به داروهای ضد کرم و همچنین سناریوهای جدیدی از آلودگی های انگلی در سرتاسر دنیا به وجود آمده است. در کنار این ها توجه به کنترل بیماری های انگلی و تحقیقات جهت معرفی داروهای جدید کاهش پیدا کرده است. دامپزشکان در حال حاضر جهت دوری از روش های سنتی  کنترل انگل ها و همچنین تعویض داروهای ضد کرم نیاز به باز آموزی اطلاعات خود دارند. استراتژی های مدیریتی یکپارچه که شامل ترکیبی از استفاده انتخابی^[1] از داروهای ضد کرمی، بهبود سطح ایمنی دام در مقابل عفونت های انگلی و مدیریت محیط جهت طراحی برنامه های مناسب کنترلی انگل به طور فزاینده ای اهمیت پیدا کرده است. به طور گسترده ای اثرات عفونت های انگلی بین مناطق جغرافیایی و سیستم های مدیریتی متفاوت می­باشد. خط مشی های عمومی به منظور کنترل انگل‎ها همیشه منتشر و توصیه می‎شود، اما مصلحت در آن است که در کاربرد هر یک از آن روش ها انعطاف داشت. مناسب ترین برنامه های ضد انگل آن هایی است که بر اساس اهداف تولید کننده، همچنین هزینه ها و بازدهی درمان طراحی شده اند. سایر مولفه هایی که باید در نظر گرفته شود شامل محیط، تغییرات آب و هوا و جغرافیای محل می­باشد. از مهمترین بخش های طراحی برنامه های کنترلی ضد انگل آگاهی از کنش بین انگل با میزبان و محیط می باشد.(1).



[1] selective use

مراجع