جایگاه سید حسن تقی‌زاده در تاریخ نگاری فریدون آدمیت

فصلنامه تاریخ

مقاله 6، دوره 15، شماره 57، شهریور 1399، صفحه 121-143   

نوع مقاله: مقاله علمی پژوهشی

نویسندگان

محمدکاظم متین¹؛ محمد حسن رازنهان^{* 2}

¹دانشجوی دکتری تاریخ اسلام ،واحد علوم و تحقیقات ،دانشگاه آزاداسلامی ، تهران ، ایران

²دانشیار دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

تقی زاده ازرهبران مشروطیت ایران و ازرجال سیاسی ، علمی بحث انگیزودرعین حال ازناشناخته ترین بازیگران سیاسی تاریخ معاصر است.او در زمره کسانی است که جمعی به شدت موافق و جمعی به غایت مخالف دارد و هر یک نیز برای اثبات نظرات خود دلایلی ارایه می کنند. یکی از کسانی که بیشترین نقد و توهین را در نوشته های خود برایشان وارد کرده است مرحوم آدمیت است. او نه تنها تقی زاده را در آثارش سخت مورد حمله قرار داده است بلکه هر کس را که به نوعی درصدد دفاع و تعریف و تمجید از او برآمده باشد. از ایرج افشار گرفته تا مینوی و از خانم لمبتون گرفته تا نیکی کدی. ما در این تحقیق به دنبال آن هستیم که دیدگاههای آدمیت درباره تقی زاده را مورد بررسی قرار دهیم و علل و نادرستی آن باز شناسیم. در تاریخ نگاری معاصردر حق تقی زاده ناروایی هایی صورت گرفته است .شاید اینک زمان آن فرارسیده باشد که رها از حب وبغض شخصی ، پست وبلند کارنامه سیاسی او بدون پیش داوری و توطئه پنداری مرسوم وطنی مورد نقد وبررسی قرار گیرد.دراین تحقیق از روش کتابخانه ای، استفاده از آرشیو اسناد و مجلات ، کتابهای آدمیت و تقی زاده و مقالات مختلف ایرانی، خارجی و صورت مذاکرات مجلس استفاده شده است .

کلیدواژه‌ها

فریدون آدمیت؛ تقی زاده؛ اتابک؛ انقلاب مشروطیت ایران؛ مجلس اول ودوم

مراجع