تعیین مؤلفه های تأثیرگذار در برند آفرینی شهری (مطالعه موردی: شهر پره سر)

مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی

مقاله 12، دوره 17، شماره 1 - شماره پیاپی 58، خرداد 1401، صفحه 161-173   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

شهرام شهابی¹؛ نرگس دل افروز^{* 2}؛ علی قلی پور سلیمانی³؛ محمد طالقانی⁴

¹دانشجوی دکتری مدیریت بازرگانی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران

²استادیار گروه مدیریت بازرگانی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی،رشت، ایران.

³استادیار گروه مدیریت بازرگانی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی،رشت، ایران

⁴دانشیارگروه مدیریت ، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران

چکیده

امروزه در جهان توسعه یافته، شهرها به صورت شرکت‌های رقیب عمل می‌کنند و تلاش دارند تا سهم بیشتری از بازار سرمایه، استعدادهای برجسته و توجه جهانی را به خود اختصاص دهند. برند آفرینی شهری ابزاری برای دستیابی به مزیت رقابتی، افزایش سرمایه‌گذاری درونی، و گردشگری است. در برندآفرینی شهری همواره سعی می‌شود با ایجاد و ترکیب منسجم از ویژگی های احساسی و کارکردی آن شهر، تصویری متمایز و منحصر بفرد در ذهن مخاطبان ایجاد گردد. از اینرو هدف از ‌تحقیق حاضر تعیین مؤلفه های تأثیرگذار در برند آفرینی شهری برای شهر پره‌سر استان گیلان است. از لحاظ روش شناسی، طرح تحقیق آمیخته اکتشافی و در دو مرحله انحام شده است؛ در مرحله اول از روش پژوهش کیفی داده بنیاد، و در مرحله دوم از روش کمی توصیفی – پیمایشی و معادلات ساختاری استفاده شد. در ابتدا با 15 نفر از نخبگان دانشگاهی و اجرایی که بصورت هدفمند و براساس شاخص اشباع نظری انتخاب شده بودند و با شهر آشنایی کامل داشتند مصاحبه های نیمه ساختاریافته و اکتشافی صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده های کیفی به روش داده بنیاد و تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه به روش تحلیل عاملی تاییدی و اکتشافی بوده است. جامعۀ آماری مرحلۀ کمی ‌این پژوهش، شامل مردم یا افرادی بودند که از شهر دیدار کردند و تعداد نمونۀ آماری با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر بود. برای تحلیل داده ها و آزمون فرضیه های تحقیق از روش مدلسازی معادلات ساختاری به کمک نرم افزارهای SmartPLS و spss21 استفاده شد.

کلیدواژه‌ها

برند آفرینی شهری؛ مؤلفه های تأثیر گذار؛ پره سر

مراجع

روستا، احمد، قره چه؛ منیژه، حمیدی زاده، محمدرضا و محمدی فر، یوسف. (1395). مدلی برای برندسازی شهری در ایران براساس نظریه‌ی داده‌بنیاد. فصلنامه علمی پژوهشی مدیریت برند، 3(1)، 68-41.

سازمان مدیریت و  برنامه­ریزی استان گیلان. (1396). سالنامه آماری استان گیلان 1395. معاونت امار و اطلاعات.

شاطریان، محسن؛ حیدری سورشجانی، رسول و ورفی نژاد، ژیلا. (1398). مدل‌سازی تأثیرات گردشگری شهری بر کیفیت زندگی و شهر خلاق در شهر کرمانشاه. مجله آمایش جغرافیایی فضا، 9(33)، 60-49.

شرکت مشاور سبزاندیش پایش. (1388). مطالعات امکان سنجی مناطق نمونه گردشگری. سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی.

لزگی انسیه، صیامی قدیر. (1396). تبیین مولفه‌های برندینگ شهری با تاکید بر ابعاد اقتصادی آن نمونه موردی: کلان‌شهر مشهد. فصل‌نامه تحقیقات جغرافیایی، ۳۲(۳)،۱۶۲-۱۵۲

محمدپور زردندی، حسین؛ حسنی، علی و امینیان ناصر. (1395). عوامل مؤثر بر برند شهری و اولویت‌بندی آن­ها از دیدگاه گردشگران بین‌المللی (مطالعه موردی: برج میلاد تهران). فصلنامه علمی-پژوهشی اقتصاد و مدیریت شهری، ۴(۱۴)،۱۳۶-۱۱۵.

محمدی فر، یوسف؛ روستا، احمد؛ حمیدی­زاده، محمدرضا و قره چه، منیژه. (1395). مفهوم‌پردازی مدل برندآفرینی شهری در ایران. تحقیقات بازاریابی نوین، 6(4)، 52-37.

مینائی، آرین؛ ماجدی، حمید و زرآبادی، زهراالسادات. (1399). تحلیلی بر توان‌های بالقوّه برندسازی بندرانزلی، با تأکید بر مؤلفه‌های کالبدی و فضایی، از منظر تصاویر ذهنی سهامداران برند مکانی. مطالعات برنامه ریزی سکونتگاه های انسانی، 15(1)، 315-295.

Al Madani, S. (2019) LinkedIn Profile. Available online: https://ae. linkedin.com/in/dr-sara-al-madani-b4b84722 (accessed on 30 April 2019).

Cozmiuc, C. (2011). City branding-just a compilation of marketable assets? Econ. Transdiscipl. Cogn, 14, 428.

Han, M., & De Jong, M. (2017). City Branding in China’s Northeastern Region: How Do Cities Reposition Themselves When Facing Industrial Decline and Ecological Modernization? Sustainability 2018, 10, 102; doi:10.3390/su10010102

Järvisalo, S. (2012). How to build successful city brands? -Case Munich, Berlin & Hamburg, Thesis, Degree of Hotel and Restaurant Management.

Joo, Y.M., & Seo, B. (2017). Transformative city branding for policy change: The case of Seoul’s participatory branding. Environment and Planning C: Politics and Space, 0 (0)1–19.

Lin, Y., Björnerb, E. (2018). Linking city branding to multi-level urban governance in Chinese megacities:A case study of Guangzhou, Contents lists available at ScienceDirect Cities ()80.2018,29-37, https://doi.org/10.1016/j.cities.2017.10.018

Lucarelli, A., Olof Berg, P. (2011). City branding: a state-of-the-art review of the research domain, Journal of Place Management and Development, 4)1(, 9-27.

Noori, N., de Jong, M. (2018). Towards Credible City Branding Practices: How Do Iran’s Largest Cities Face Ecological Modernization? Sustainability, 10 (5), [1354]. DOI: 10.3390/su10051354.

Parkerson, J., Saunders, S.D. (2018). City branding: can goods and services branding models be used to brand cities?. DOI: 10.1057/palgrave.pb.5990026.

Purwanti, A., Genoveva. (2017). An evaluation of city branding to reinforce the city competitiveness (a case study of Surabaya). The IRES international conference, 36-41.

Rafieian, M., Shabani, M. (2015). Analysis of urban creativity indicators in the residential system of Mazandaran province. Journal of Geography and Urban-Regional Planning, Sistan and Baluchestan University, 5 (16), 3-19.

Rousta, A., Qaracheh, M., Hamidizadeh, M.R., Mohammadifar, Y. (2016). A model for urban branding in Iran based on the data theory of the foundation. Journal of Brand Management, 3(5), 41-68. (In Persian)

Soltani, A., Pieters, J., Young, J., & Sun, Z. (2018). Exploring city branding strategies and their impacts on local tourism success, the case study of Kumamoto Prefecture, Japan. Asia Pacific Journal of Tourism Research, 23(2), 158-169.

Winfield-Pfefferkorn, J. (2005). Exploring city branding and the importance of brand image. Master of Arts in Advertising Design at the Graduate School of Syracuse University.

Yoo, B., & Donthu, N. (2001). Developing and validating a multidimensional consumer-based brand equity scale. Journal of business research, 52(1), 1-14.