نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان

تحقیقات حقوقی بین المللی

مقاله 10، دوره 14، شماره 51، فروردین 1400، صفحه 179-195   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/alr.2021.684780

نویسندگان

سید محسن صالحی ابری¹؛ مجتبی نیک دوستی^{* 2}؛ محمد جعفری فشارکی³

¹دانشجوی دکترای حقوق خصوصی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان ( خوراسگان)، اصفهان ، ایران

²استادیار گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان) ، اصفهان ، ایران

³استادیار گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان) ،اصفهان، ایران

چکیده

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان می‌باشد. در عقود به نص ماده 191 قانون مدنی، عقد ایجاد می‌شود به قصد انشاء، انشاء در برابر اخبار است و مقصود این است که موضوع اراده باید مسبب اثر حقوقی شود و نحوۀ اعلان، مؤثر در مقام نیست و از هر گونه‌ای که اعلان باطنی اعلام شود و مقصود حاصل شود، وافی می‌باشد.
روش شناسی: تحقیق حاضر با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده است.
یافته ها و نتیجه گیری: بعضی از حقوقدانان اعلام اراده را در ایقاعات به جز مواردی که مشخص است، موثر نمی‌دانند به خاطر یک طرفه بودن ایقاعات و برخی دیگر حکم ماده 191 قانون مدنی را در ایقاعات به خاطر روابط انسانها در اجتماع و پیوسته بودن باطن آنها قبول کرده‌اند. به نظر می‌رسد با توجه به این که فقه امامیه ماده 191 را در عقود لازم دانسته، اعلان اراده در ایقاعات هم به عنوان شرط وقوع لازم است. راهکاری که می‌توان ارائه کرد این است که اگر قانون‌گذار در انشاء ایقاعات نیز، مانند عقود، اعلان اراده را مصوب کند، خلاء‌ها و کاستی‌های اعلان اراده در ایقاعات برطرف خواهد شد. در اعمال حقوقی انگلستان، چه عقود و چه ایقاعات اعلام اراده شرط وقوع اعمال حقوقی است.

کلیدواژه‌ها

اعلان؛ انشاء؛ اراده؛ ایقاعات؛ ایران؛ انگلستان

مراجع