بررسی قانون‌جذب در اندیشه عرفانی مولانا

عرفان اسلامی

دوره 18، شماره 69، مهر 1400، صفحه 295-316   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

بنفشه کرمی¹؛ ملک‌‌محمد فرخزاد^{* 2}؛ رضا حیدری نوری³

¹دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی ، واحد ساوه ،دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه ،ایران.

²استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران. نویسنده مسئول: [e-mail]

³استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی، واحد ساوه، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه، ایران.

چکیده

قانون‌جذب باور به این مسأله است که با تمرکزبر اندیشه‌ها و افکار مثبت یا منفی، به هرچه که بیندیشیم همان امر محقق­می‌شود. قانون‌جذب قانون جهان­شمولی است که می‌گوید پس از تعیین هدف و تسریع تلاش برای رسیدن به آن باید به‌طور دائم افکار، اعمال و احساسات خود را با خواسته و هدف مورد­نظر هماهنگ و همسو ساخت. ما هرآنچه را که اغلب به آن فکر می‌کنیم، چه خوب و چه بد، جذب می‌کنیم. مولانا قرن‌ها پیش از آن­که صحبت از قانون‌جذب به‌عنوان یکی از قوانین موفقیت‌آمیز جهانی به­میان­آید و هماهنگی با کائنات در راستای نیل به مقصود و مطلوب در آن مطرح­گردد، با آگاهی و هوشیاری، بسیاری از این قوانین را دریافته و این قانون را در کمال دقت به­شکلی عملی و کاربردی معرفی­نموده و به کار برده­است؛ سراسر مثنوی مولانا ارائۀ قوانین جهان‌شمولی است که هر­یک به­نوعی حیطه‌ای از قانون‌جذب را د­ر بر­می‌گیرد. این مقاله به شیوۀ توصیفی- تحلیلی و بر مبنای داده‌های کتابخانه‌ای و سندکاوی، به بحث و بررسی پیرامون تأثیرگذاری فکر و قوانین حاکم بر آن می‌پردازد. نتایج و یافته‌های تحقیق حاکی از آن است که مولانا بسیار پیش‌تر از آنکه قانون‌جذب در علوم روانشناسی و فلسفۀ نوین مطرح گردد در لا‌به‌لای افکار و اندیشه‌های عرفانی خود به این قانون توجه ویژه و خاصی داشته­است. مولانا در مثنوی به قانون‌جذب با‌عنوان « قدر مشترک»  و «این همانی» اشاره­می‌کند؛ این قدر مشترک سبب جذب چیزی می‌شود که به آن فکر­می‌کنیم. 

کلیدواژه‌ها

قانون‌جذب؛ تجسم؛ آرزو؛ مولانا؛ مثنوی

مراجع