بررسی نمودهای مبتنی بر وحدت در مثنوی

زیبایی‌شناسی ادبی

مقاله 4، دوره 12، شماره 48، شهریور 1400، صفحه 107-126   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

صدیقه هاشمی^{* 1}؛ محمدرضا قاری^{* 2}؛ محسن ایزدیار^{* 3}

¹دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد شهر اراک

²دانشیارگروه زبان و ادبیات فارسی ،دانشگاه ازاداسلامی اراک،واحد اراک،ایران

³استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی،دانشگان آزاد اسلامی ،واحد اراک،ایران

چکیده

ادبیات عرفانی گسترده ترین حوزه ادبی در ایران می باشد که نقش مهمی در پروراندن اخلاق و فرهنگ را ایفا می نماید. شعر عرفانی شعری است که ارباب معانی در بیان اصول و حقایق معنوی سروده‌اند و شاعران عارف این معارف را به زبان رمز و نماد انتقال داده‌اند. پژوهنده ابتدا اشاره‌ای به تعریف نماد نموده است و سپس با معرفی مولوی و جایگاه او در ادبیات عرفانی به دیدگاه وی در مورد وحدت پرداخته است.
آنچه در مورد شعر و اندیشه مولوی قابل تامل است، بسط اندیشه های عرفانی و اخلاقی در آثار این شاعر گرانقدر می باشد.
در این پژوهش که به صورت توصیفی_ تحلیلی(کتابخانه ای) صورت پذیرفته است با مطالعه مثنوی معنوی چند داستان مورد بررسی قرار گرفتند که در آن ها با استفاده از نماد های گوناگون، اهمیت وحدت و عشق به معبود و بازگشت به جایگاه اصلی به زیبایی نمایان شده است.

واژه های کلیدی:
شعر عرفانی، نماد، نماد در مثنوی، وحدت

کلیدواژه‌ها

شعر عرفانی؛ نماد؛ نماد در مثنوی؛ وحدت

سایر فایل های مرتبط با مقاله

بررسی نمادهای مبتنی بر وحدت در مثنوی مولوی.docx

مراجع