اثر 4 هفته فعالیت ورزشی صبحگاهی و مصرف چای سبز بر شاخص‌های چاقی در مردان چاق

فصلنامه علوم ورزش

مقاله 4، دوره 13، شماره 42، شهریور 1400، صفحه 58-71   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

نویسندگان

کیوان خرمی پور¹؛ عباسعلی گائینی²؛ امیرحسین احمدی حکمتی کار^{* 3}

¹دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه تهران،تهران،ایران.

²استادگروه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تهران،تهران،ایران.

³گروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه سمنان،سمنان،ایران.

چکیده

هدف از پژوهش بررسی اثر 4 هفته فعالیت ورزشی صبحگاهی و مصرف چای سبز بر شاخص‌های چاقی در مردان چاق بود. 384 مرد چاق به‌عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت داشتند. آزمودنی‌ها به 4 گروه فعالیت ورزشی (96n=)، مصرف چای سبز (96n=)، مصرف چای سبز و فعالیت ورزشی (96n=) و گروه کنترل (96n=) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل 4 هفته و هر هفته 3 جلسه فعالیت ورزشی (10 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه فعالیت‌های ریتمیک هوازی و 10 دقیقه سرد کردن) بود. همچنین، چای سبز، روزانه 3 وعده و به مقدار 3 گرم چای خشک در 200 میلی‌لیتر آب توسط آزمودنی‌های گروه‌های مصرف چای سبز- و مصرف چای سبز و فعالیت ورزشی خورده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های تی وابسته، تحلیل واریانس یک‌طرفه و بونفرونی استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه نشان داد تفاوت معناداری بین سن، قد، وزن و BMI آزمودنی‌های 4 گروه، قبل از شروع مطالعه وجود نداشت (05/0p>). آزمون تی وابسته نشان داد در گروه‌های فعالیت ورزشی و مصرف چای سبز و فعالیت ورزشی، وزن و ترکیب بدن در مقایسه با گروه کنترل در حد معناداری کاهش داشت (05/0≥P) که بیشترین کاهش در گروه مصرف چای سبز و فعالیت ورزشی دیده شد. می‌توان گفت خوردن چای سبز به‌تنهایی نمی‌تواند تأثیر معناداری بر بهتر شدن شاخص‌های چاقی داشته باشد اما، فعالیت ورزشی به‌تنهایی این قابلیت را دارد. همچنین، اگر هر دو مداخله (مصرف چای سبز و فعالیت ورزشی) باهم اعمال شود، تأثیری زیادتری خواهند داشت.
 
 
 
 

کلیدواژه‌ها

واژه های کلیدی: شاخص توده بدن؛ تمرین؛ چای سبز؛ اضافه‌وزن؛ صبحگاه

مراجع

• بومپا، ت. (2005). زمان­بندی و طراحی تمرین قدرتی در ورزش: برنامه تمرینی برای اوج قدرت در 35 رشته ورزشی، ترجمه­ی حمید رجبی، حمید آقاعلی نژاد و معرفت سیاه­کوهیان، 1392، چاپ اول، تهران: انتشارات پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی.
• بومپا، ت. (1999). اصول برنامه نویسی تمرینات ورزشی، ترجمه­ی معرفت سیا­ه­کوهیان، 1391، چاپ اول، اردبیل: انتشارات مهر غزال.
• حسن زاده سبلویی، م؛ دانش فر، ا .(1396). تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی با الگوهای باردهی هرمی دوگانه و پلکانی معکوس بر عوامل آمادگی جسمانی دختران هندبالیست زبده، دومین کنفرانس بین المللی پژوهشهای کاربردی در تربیت بدنی، علوم ورزشی و قهرمانی، تهران.
• حسینی، ی؛ میرزایی، ب؛ نعمتی، غ. (1391). اثر یک دوره تمرین قدرتی دو الگوی باردهی متفاوت (هرمی دوگانه و پلکانی معکوس) بر برخی قابلیت­های فیزیولوژیک کشتی­گیران جوان، نشریه فیزیولوژی ورزشی.16: 166-151.
• رابرگز، ر؛ کتائیان، ا. (2003). اصول بنیادی فیزیولوژی ورزشی: انرژی، سازگاری­ها و عملکرد ورزشی، ترجمه­ی عباسعلی گائینی و ولی­الله دبیدی روشن، 1393، تهران: انتشارات سمت، جلد اول.
• رزمجو، س؛ رجبی، ح؛ جنتی، م. (1389). اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی هرمی و هرمی واژگون بر عامل شبه رشد انسولین سرمی در دختران غیرورزشکار. نشریه پژوهش در علوم ورزشی. 28: 57-72.
• سیاه­کوهیان، م؛ افرونده، ر. (1388). اصول و آزمون­های سنجش عناصر آمادگی جسمانی (راهنمای مربیان). چاپ اول. اردبیل: ثنای سرخ، جلد اول.
• شوندی، ن؛ صارمی، ع. (1391). ویژگی­های فیزیولوژیک و آنتروپومتریک بازیکنان تیم ملی والیبال ایران بر اساس پست بازی. نشریه سوخت و ساز و فعالیت بدنی. 1: 71-63.
• صداقتی، ا. (1392). تأثیر سیستم تمرینی منتخب کار با وزنه سوپرست متقابل به دو روش هرمی و هرمی واژگون بر پاسخ برخی هورمون­های آنابولیک، پایان­نامه­ی کارشناسی­ارشد رشته­ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد.
• گائینی، ع؛ اراضی، ح؛ اسماعیلی، ج. (1387). مقایسه دو روش وزنه تمرینی (هرمی و آکسفورد) در افزایش قدرت عضلات سینه­ای ورزشکاران مبتدی. نشریه حرکت. 35: 141-129.
• مرادی، ه. (1389). مقایسه اثرات چهار الگوی باردهی تمرین با وزنه بر میزان قدرت و هایپرتروفی عضلانی افراد مبتدی. پایان­نامه کارشناسی­ارشد رشته­ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان.
• مک آردل، و؛ کچ، ف؛ کچ، و. (2007). فیزیولوژی ورزشی (انرژی، تغذیه و حرکات انسانی)، ترجمه­ اصغر خالدان، 1393، تهران: انتشارات سمت، جلد اول و دوم.
• ویلمور، ج؛ کاستیل، د. (1994). فیزیولوژی ورزشی و فعالیت بدنی، ترجمه­ی ضیاء معینی، فرهاد رحمانی­نیا، حمید رجبی، حمید آقا علی­نژاد و فاطمه سلامی، 1390، چاپ نهم، تهران: انتشارات پیشروان، جلد اول و دوم.
• American Callege of Sports Medicine. American College of Sports Medicine position stand. (2009). Progression models in resistance training for healthy adults. Medicine Science of Sports Exercize, 41(3): 687-708.
• Baspinar S, Uruk B, Soruklu D, Akgul O, Ozgocmen S.(2014). Brachial artery blood flow after Oxford and Delorme exercies in healthy young indiviuals. Journal of Physical Medicine and Rehabilitation, 8: 165-166.
• Berger R. (1962). Effect of varied weight training programs on strength. Research Quarterly American Association for Health. Physical Education and Recreation, 33(2):168-81.
• Bompa Th, Buzzichelli C. (2015). Periodization training for sports. 3rd ed. US: Human kinetics.
• Carroll T, Barry R, Carson R. (2001). Resistance training enhances the stability of sensorimotor cooardination. Proceedings of the Royal Society, Biological Sciences, 268(1464): 221-7.
• Da Silva D, Curty V, Areas J, Souza S, Hackney A. (2010). Comparison of delorme with oxford resisitance training techniques: effects of training on muscle damage markers. Biology of Sport, 27: 77-81.
• DeLorme T. Heavy resistance exercises. (1946), Archives of Physical Medicine, 27: 607-630.
• Fish D, Krabak B, Jonson-Greene D, Delateur B. (2003). Optimal Resistance training- Comparision of Delorme with Oxford techniques. American Journal of Physical Medicine and Rehabilitation, December: 903-909.
• Glynn A, Fiddler H. (2009). The Physiothrapists Pocket Guide to Exercise. 1st ed, Churchill Livingstone Elsever .
• Gulunjkar P, Godbole A, Tambekar N, Wani S, Sancheti P, Shyam A. (2017). Comparison of the effect of delrome and Macqueen strengthening protocol for improving quadriceps muscle strength in normal female individuals. International Journal of Physiotherapy and Research, 5(3):2127-32.
• Harries S, Lubans D, Callister R. (2016). Comparison of resistance training progression models on maximal strength in sub-elite adolescent rugby union players. Journal of Science and Medicine in Sports, 19(2):163–169.
• Hoffman J. (2004). Physiological aspects of sport training and performance. 2nd Florida: Human kinetics.
• Jones D, Rutherford O, Parker D. (1989). Physological changes in skeletal muscle as a result of strength training. Quarterly Journal of Experimental Physiology, (74): 233-256.
• Kraemer W, Adams K, Cafarelli E, Dudley G, Dooly C, Feigenbaum M, et al.(2012). American College of Sports Medicine position stand. Progression models in resistance training for healthy adults. Journal of Medicine Science and Sports Exercise, 34(2): 364-80.
• Leigtone H. (1976). Effects of maximum loads for each of ten repetitionon strength improvement. Strength and conditioning research, 5(13):715-718.
• Lidor R, Ziv G. (2010). Physical and physiological attributes of female volleyball players. Journal of Strength and Conditioning Research, Nov(7): 1963-1973.
• Mehrberg R, Macmurdo H, Casavant B, Edwards J. (1995). A comparison of muscle fatigue during exercise in the Delorme and Oxford techniques, Academy Annual Assembly Abstracts :1060.
• Miller P. (1995). Fitness programing and physical disability. US: Human kinetics.
• Pereira R, Miller M, Schettino L, Machado M, Augosto-Silva P. (2014). Acute neuromuscular responses to a resistance exercise session performed using the Delorme and Oxford techniques. Human Movement, 14(4): 347-352.
• Rieger Th, Naclerio F, Jiménez A, Moody (2015). EuropActive's foundations for exercise professionals. 1st ed: EroupActive publication.
• Rooney K, Herbert R. (1994). Fatigue contributes to the strength training stimulus. Medicine Science sports Exercise, 26: 1160-4.
• Seyedi R, Saraji A, Wang, Safi A, Shabani R. (2014). Comparision of the pattern of weight training on muscle strength and endurance in Karate man. Journal of Sports Science, 2: 214-221.
• Turbanski S, Bleicher S. (2010). Effects of heavy resistance training on strength and power in upper extremities in wheelchair athletes. Journal of Strength and conditioning Research, 24(1): 8-16.