مدلسازی فرآیند مربی گری در بهبود آموزش منابع انسانی در سازمان تأمین اجتماعی

مدیریت کسب و کار

دوره 13، شماره 52 - شماره پیاپی 4، دی 1400، صفحه 267-287   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

امیرعلی ستایش سرور؛ هادی همتیان^* ؛ سیدمحمد زرگر

گروه مدیریت دولتی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران

چکیده

مربی‌گری یکی از روش‌های آموزش کارکنان است که برای بالندگی نیروی انسانی به کار گرفته می‌شود. بر این اساس در تحقیق حاضر اقدام به شناسایی و اولویت‌بندی عوامل موثر بر مربی‌گری در بهبود آموزش در سازمان تأمین اجتماعی نمودیم. این تحقیق در دسته تحقیقات کاربردی می‌باشد. نمونه تحقیق 16 نفر از خبرگان مربی‌گری و آموزش است. در بعد فنی از روش فازی جهت لحاظ نمودن نااطمینانی و از مقایسه غیر رتبه‌ای الکتره سه جهت افزایش دقت در اولویت‌‌‌‌‌بندی بهره گرفته شد. نتایج تحقیق بیانگر این واقعیت است که از 31 متغیر موثر بر نقش مربی‌گری بر بهبود آموزش نیروی انسانی 16 شاخص برتر شناسایی و اولویت‌بندی شدند. بر اساس نتایج به ترتیب کاهش موانع اطلاعاتی و انگیزشی؛ کاهش موانع محتوایی و کاهش موانع ساختاری در رتبه‌های اول تا سوم قرار دارند. بر اساس نتایج PLS اگر شاخص فرآیند مربی‌گری یک واحد افزایش یابد فرآیند آموزش 849/0 واحد افزایش می‌یابد. بحث: با توجه به نتایج فرآیند اثرگذاری مربی‌گری بر آموزش فرآیندی چند بعدی است و هماهنگی میان فرآیندهای نیازسنجی نیروی انسانی (کاهش موانع اطلاعاتی و انگیزشی)، برنامه‌ریزی (کاهش موانع محتوایی) و اجرا و ارزیابی (کاهش موانع ساختاری)، اثربخشی دور‌ه‌های آموزشی را از کانال فرآیند مربی‌گری بیش‌تر می‌سازد.

کلیدواژه‌ها

مربی‌گری؛ آموزش؛ دلفی؛ منطق فازی؛ الکتره نوع 3

مراجع