مهندسی ساختار توزیع قدرت تصمیم گیری در طراحی برنامه درسی آموزش عالی

پژوهش‌های برنامه‌ریزی درسی و آموزشی

دوره 11، شماره 1، شهریور 1400، صفحه 1-24   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

عسگری محسنی اکرادی^{* 1}؛ لادن سلیمی²

¹دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری – ایران

²استاد یار گروه برنامه ریزی درسی ،واحد ساری ،دانشگاه ازاد اسلامی ،ساری،ایران

چکیده

چکیده :
   حوزه برنامه درسی، یکی از پرچالش­ترین و بحث انگیزترین حوزه­های معرفتی است. این سوال که چه کسی باید تصمیمات برنامه درسی را بگیرد، موضوعی همیشگی و اساسی در سراسر تاریخ حوزه برنامه درسی بوده است. هدف نویسنده در این مقاله، نخست آشنایی با ساختار تصمیم­گیری در طراحی برنامه درسی آموزش عالی و دیگر این­که دریابد «تمرکز بهتر است یا عدم تمرکز؟» از این رو با جستجوی مقالات از معروف­ترین پایگاه‌های اطلاعاتی، نظیر ایران داک، سیلیویکا، پایگاه جهاد دانشگاهی (sid)، مگیران، نورمگز، گوگل و غیره و بررسی آن­ها با روش مروری، ابتدا به معرفی نظام­های متمرکز و غیرمتمرکز و محاسن و معایب آن در برنامه­ریزی آموزش عالی پرداخته است. همچنین به بررسی پیشینه آموزش عالی در ایران و سیر تحولات آن در دوره‌های مختلف، سطوح تمرکززدایی از برنامه درسی، جایگاه مشارکت اعضای هیأت علمی و عوامل مهم و همچنین موانع موثر بر مشارکت آنها در فرآیند تدوین برنامه، مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت، ضمن بیان چالش­ها و راهکارهای برنامه­ریزی غیر متمرکز، به این نتیجه رسیده است که واگذاری مطلق اختیارات تصمیم­گیری، یک راهکار مناسبی در جهت پاسخگویی به نیازهای موجود نیست بلکه تلفیقی از وضعیت عدم تمرکز و نیمه متمرکز برای آموزش عالی ایران می­تواند بسیار مفید و اثربخش باشد.

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی : برنامه درسی؛ ساختار تصمیم‌گیری؛ تمرکز؛ عدم تمرکز؛ آموزش عالی

مراجع