بررسی تطبیقی جاودانگی در دنیای اساطیری سپهری و البیاتی

فصلنامه مطالعات ادبیات تطبیقی

دوره 16، شماره 61، خرداد 1401، صفحه 53-70   

نوع مقاله: علمی پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.30495/clq.2022.1893228.1836

نویسندگان

فتانه سمسار خیابانیان^{* 1}؛ کامران پاشایی فخری²

¹مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران

²عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران

چکیده

انسان، از آغاز پیدایش برای درک و رسیدن به جاودانگی، تلاش‌های بسیاری کرده است تا بر این خواسته فطری خود دست یازد.

میل انسان به جاودانگی در قالب های مختلف هم چون اسطوره ها و ادبیات متجلی شده است به طوری که، آنان اولین دشمنان خود را دیوان و اهریمنان می پنداشته اند که مانع آنان در رسیدن به جاودانگی است.

از آنجاکه یکی از جنبه های مهم اهریمن و قوای او، مرگ آفرینی است؛ از این رو، تلاش برای راندن اهریمن، به نوعی، با مرگ گریزی و دست یافتن به زندگی ابدی، پیوند می خورد.

شعرای ملیت های مختلف، جلوه هایی مانا از امتزاج اسطوره جاودانگی و شعر بر بیکران عرصه ادب آفریده اند که در این مقال، سهراب سپهری و عبدالوهاب البیاتی را برگزیدیم تا نظاره گر اشتراکات ذهنی و ذوقی این دو شاعر با دو ملیت متفاوت در این حوزه باشیم.

خلود و مرگ گریزی در دو شاعر مذکور، مشترکا با توسل به عشق، طبیعت و فرازمانی و مکانی بودن متجلی می شود که تبیین آن، عمده مبحث این نوشتار خواهد بود.

کلیدواژه‌ها

اسطوره؛ جاودانگی؛ سهراب سپهری؛ عبدالوهاب البیاتی

مراجع

قران کریم

البـیاتی، عـبدالوهاب‌ (١٣٩٠‌)؛ ترانه های عاشق آواره ، ترجمـۀ عبدالرضـا رضـایی نیـا، چـاپ اول ، تهـران : فصـل پنجم

البیاتی، عبدالوهاب (1990)، دیوان، المجلد الثانی، بیورت: دار العودة.