بحث و بررسی «هوش هیجانی» با تکیه بر منطق‌الطّیر عطّار

فصلنامه تخصصی زبان و ادبیات فارسی

دوره 18، شماره 29، فروردین 1401، صفحه 30-41   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

ماریا موسوی¹؛ فاطمه شیخلووند^{* 2}؛ محمد فرهمند²؛ محمد نریمانی³

¹دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی،واحد اردبیل،دانشگاه آزاد اسلامی،اردبیل،ایران

²استادیار زبان و ادبیات فارسی،واحد اردبیل،دانشگاه آزاد اسلامی،اردبیل،ایران

³استاد ممتاز روان شناسی،دانشگاه محقق اردبیلی،اردبیل،ایران

چکیده

یکی‌از مسایل مطرح در روان‌شناسی، مقولۀ «هوش» و انواع آن است. از بین انواع هوش، «هوش هیجانی» از نمود بیشتری در ادبیّات برخوردار است. چراکه هوش هیجانی، درواقع، شناخت انسان نسبت به خودش را بازگو می‌کند؛ و شناخت به خود در نهایت به شناخت جهان و خدا منجر می‌شود. این مقوله روان‌شناسی پیوندی آشکار با ادبیّات دارد و ما این پیوند را در شعر عارفان از جمله عطّار نیشابوری می‌بینیم. بنابراین پژوهش پیش‌رو، مطالعه‌ای نظری است که به شیوۀ پژوهش کتابخانه‌ای و روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. محدوده و جامعه مورد مطالعه، منـطق‌الطیـر عطّار نیـشابـوری به تصحـیـح محــمدرضـا شفیعی‌کدکنی که توسّط انتشارات سخن منتشر شده است. باتوجّه به مطالعات در نهایت به این نتیجه دست یافتیم که از بین مؤلّفه‌های هوش هیجانی، بیشترین بسامد مربوط است به «خودشکوفایی» و «خودآگاهی» و زیرشاخه‌های آن، از جمله ارزیابی خود، اعتماد به‌نفس، جرأت داشتن و بیان اعتقادات و خودفرمانی

کلیدواژه‌ها

‌هوش؛ ‌هوش‌هیجانی؛ عطارنیشابوری