نمادشناسی« باز» در نقد اسطوره‌ای– کهن‌الگویی در ادبیّات عرفانی (مطالعه موردی: منطق‌الطّیرعطّار و مثنوی مولانا )

عرفان اسلامی

دوره 20، شماره 77، مهر 1402، صفحه 135-156   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.2234/erfan.2023.706040

نویسندگان

نسرین قدمگاهی¹؛ رضا اشرف‌زاده^{* 2}؛ مهیار علوی‌مقدم³

¹دانشجوی دکتری گروه زبان وادبیّات فارسی، واحد تربت حیدریه، دانشگاه آزاداسلامی، تربت حیدریه، ایران

²استاد مدعو گروه زبان وادبیّات فارسی، واحد تربت حیدریه، دانشگاه آزاداسلامی،تربت حیدریه ، ایران. نویسندة مسئول: [e-mail]

³دانشیارگروه زبان وادبیّات فارسی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران.

چکیده

در اسطوره‌های آفرینش بسیاری از اقوام بشری، آفرینش با "کلمه" و "سخن" آغاز می‌شود.اسطوره-کهن­الگوها هم­­چون لوح‌فشرده گاه، نگرش‌بشر را از آغاز تا بی‌زمان و بی‌مکان همراهی­می‌کنند. در این‌میان، پرندگان جایگاه وسیعی در نمادپردازی کهن‌الگوها دارند. کهن­الگوی باز که با خورشید ارتباط دارد، مورد تّوجه عطار و مولانا قرارگرفته­است و رمزی از حرکت انسان از نفس گیاهی و حیوانی به شاخص انسانی تا پرواز به عالم قدس و سیر در لامکان است. در بررسی­های به­عمل­آمده: عطار در نماد باز به دو بُعد خیر و شر توجّه­دارد و به شناخت انسان از ماهیّت خود می‌پردازد و می‌خواهد انسان خود را از دلبستگی به مردار دنیا رهاکند و سپس در مرحلۀ بالاتر از هم‌دمی با شاهان و جاه و مقام دل‌کنده‌، او را تا رسیدن به سیمرغ همراهی­می‌کند. مولانا با‌ ‌نگرش ‌به ‌اسطوره-کهن­الگو‌ و ‌شیوۀ ‌پردازش‌ داستان­های­ عطار، در‌ نگرش‌ عرفانی ‌بُعد ‌انسان‌کامل ‌را درتکمیل‌سفرمرغان به­طور نمادین ذکرمی‌کند و نمونه‌هایی از باز- انسان کامل ارائه­می‌دهد. انسان کامل در نظر مولانا؛ نخست شامل انسان‌های هم­دوره او چون شمس تبریزی، حسام الدین چلبی ‌وسپس اسطوره‌های دینی­اند که از حقیقت محمدی سرچشمه­می‌گیرند مانند علی (ع). در این روش با ذکر شواهد به روش کتابخانه‌ای- فیش­برداری به­گونه استقرایی(جزء به کل) پرداخته‌ایم.

کلیدواژه‌ها

ادبیّات عرفانی؛ اسطوره-کهن‌الگو؛ باز؛ عطار؛ مولانا

مراجع