تأثیر آموزش معنادرمانی گروهی بر ناامیدی و پرخاشگری دانش‌آموزان پسر دبیرستان

دانش و پژوهش در روان شناسی کاربردی

مقاله 12، دوره 16، شماره 1 - شماره پیاپی 59، خرداد 1394، صفحه 118-125   

نویسنده

حسین سوری^*

مربی، گروه روان‌شناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

چکیده

این پژوهش به‌منظور بررسی اثربخشی آموزش معنادرمانی گروهی بر ناامیدی و پرخاشگری دانش‌آموزان پسر دبیرستان انجام شده است. روش پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعۀ آماری پژوهش همه دانش‌آموزان پسر دبیرستان‌های شهر بروجرد در سال تحصیلی 94ـ1393 بودند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ ناامیدی بک (بک، 1988) و پرسشنامۀ پرخاشگری اهواز (زاهدی‌فر، نجاریان و شکرکن، 1379) بود. 30نفر با نمرات بالای ناامیدی در پرسشنامه ناامیدی بک و پرسشنامه پرخاشگری اهواز به‌صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در جلسات معنادرمانی شرکت کرد. و پس‌آزمون بعد از دو هفته بر روی هر دو گروه انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که در مقیاس‌های ناامیدی و پرخاشگری بین گروه آزمایش و گواه در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (001/0>P). نتایج بیانگر این است که معنادرمانی گروهی می‌تواند نومیدی و پرخاشگری را در دانش‌آموزان دبیرستانی پسر کاهش دهد.

کلیدواژه‌ها

معنادرمانی گروهی؛ ناامیدی؛ پرخاشگری؛ دانش‌آموزان

مراجع

Beck, A.T., & Steer, R.A. (1988). Beck hopelessness scale. The Psychological Corporation, San Antonio. Frankl, V.E. (2011). The unheard cry for meaning: Psychotherapy and Humanism. Simon and Schuster. Gianakos, I. (2002). Predictors of coping with work stress: The influences of sex, gender role, social desirability, and locus of control. Sex Roles, 46(5-6), 149-158. Goodwin, T., Pacey, K., & Grace, M. (2003). Child reach: Violence prevention in preschool settings. Journal of Child and Adolescent Psychiatric Nursing, 16(2), 52-60. Kazdin, A.E. (1997). 12 Conduct disorder across the life-span. Developmental psychopathology: Perspectives on adjustment, risk, and disorder, 248. Kang, K.A., Im, J.I., Kim, H.S., Kim, S.J., Song, M.K., & Sim, S. (2009). The effect of logotherapy on the suffering, finding meaning, and spiritual well-being of adolescents with terminal cancer. Journal of Korean Academy of Child Health Nursing, 15(2), 136-144. Ladd, G.W., & Burgess, K.B. (1999). Charting the relationship trajectories of aggressive, withdrawn, and aggressive /withdrawn children during early grade school. Child development, 70(4), 910-929. Nagata, K. (2003). A study of Logo therapy for clinic low back pain patient. Seishin Shinkeigaku Zasshi. 105(4): 459-67. Ang, R.P., & Jiaqing, O. (2012). Association between caregiving, meaning in life, and life satisfaction beyond 50 in an Asian sample: Age as a moderator. Social indicators research, 108(3), 525-534. Spek, V., Nyklíček, I., Cuijpers, P., & Pop, V. (2008). Predictors of outcome of group and internet-based cognitive behavior therapy. Journal of affective disorders, 105(1), 137-145. Yalom, I.D. with Leszcz, M. (2005). The theory and practice of group psychotherapy, 5. Ho, M.Y., Cheung, F.M., & Cheung, S.F. (2010). The role of meaning in life and optimism in promoting well-being. Personality and individual differences, 48(5), 658-663. Hutzell, R.R. (2002). A general course of group analysis. Viktor Frankl Foundation of South Africa, 7, 15-26.